Onvolwassen fantasy

Sonn Franken (1962) waagde zich een paar jaar geleden aan het eerste deel van een trilogie met als titel De kronieken van ginder. Dat eerste deel, De oversteek, beschreef hoe Kees, een liefhebber van fantasy, toevallig in de wereld van een boek terechtkomt en daar Akam ontmoet en hem helpt in diens strijd tegen de Draconiërs en de Noord-Piraten. Nu is daar deel 2, Bleke demonen, waarin Kees niet meer aanwezig is. Het verhaal wordt dit keer volledig getrokken door Akam en zijn vrienden. De Noord-Piraten bedreigen nog steeds een aantal plaatsen en Akam en zijn makkers zijn van plan hen te stoppen. Eerste halte: Rotsstad. Daarna zullen ook Efra en de Stad der Geesten nog aan de beurt komen. En zoals gebruikelijk bij fantasy maken de hoofdpersonen onderweg een en ander mee en ontmoeten ze vreemde en magische creaturen.  

Uitgeverij Godijn Publishing heeft met het Boek10-project tien manuscripten omgewerkt tot boek en deze tegelijk gelanceerd. Eenzelfde project werd ook in het voorjaar uitgevoerd en De oversteek was toen een van de tien boeken, net zoals het steengoede Fantoomregen van Onno-Sven Tromp, De handen van de geliefden van Wil van Bree en Verkapt van Janneke Bazelmans die allen een videopitch deden op Hebban afgelopen jaar. Aan de manuscripten zitten een aantal voorwaarden verbonden, zoals minimale spelfouten en publiceerbaar mits enkel nog eindredactie. Het project is lovenswaardig en beide keren leverde het heel wat kwaliteit op. Maar onvermijdelijk glipt al eens een minder boek door de mazen van het net. Helaas, Bleke demonen is zo’n boek.  

Het boek is niet afzonderlijk van deel 1 te lezen en de auteur vervolgt meteen waar hij vorige keer gebleven was. Ook boek 3 zal verdergaan waar boek 2 gestopt is. Dat maakt het boek natuurlijk niet minder goed, maar de potentiële koper van Bleke demonen moet zich hiervan bewust zijn. Er zijn echter andere dingen op het boek aan te merken. Het boek is duidelijk een variant van In de ban van de ring. Het is een queeste door leden van diverse bevolkingsgroepen, inclusief dwergachtigen, langsheen diverse landschappen en onderweg nieuwe volkeren ontmoetend. Tussendoor wordt ook strijd geleverd. De landschappen worden nauwkeurig beschreven, de nieuwe volkeren ook (voor de bekende moet men teren op kennis uit het eerste boek), maar de plot is helaas bijzonder flauw. In dit boek staat niets wat niet al eens eerder en veel beter geschreven is. Verhaallijnen zijn steeds kort en worden nooit complexer dan wat een gemiddeld kinderboek brengt. Geen ingenieuze vondsten ook, altijd duikt er wel een wezen op dat elk probleem in geen tijd oplost. Het heerlijke aan sommige fantasy is dat bepaalde ogenschijnlijk onbenullige gebeurtenissen veel later in een boek pas betekenis krijgen, waaruit dan blijkt dat de auteur zijn plot lang van tevoren heeft uitgedacht en er in functie van schrijft. Bleke demonen hangt slechts aan elkaar van korte opeenvolgende fragmenten waarvan sommige er niet eens toe doen. Het geheel wordt nooit spannend, zelfs niet een beetje interessant of origineel.  

Heikel punt twee: de personages. Er zijn er veel te veel om de lezer te kunnen boeien en slechts een handvol ervan krijgt voldoende aandacht. De naamgeving van de personages is bovendien enorm kinderlijk. Alle Endirs hebben een naam die eindigt op -dir, alle Draconiërs een naam die eindigt op -Ac, enzovoorts. Het is ongeloofwaardig en er zit totaal geen variatie op. Als klap op de vuurpijl zijn er de Shriepkluks, een insectoïde ras met een irritant kinderachtige naam waar je al snel genoeg van krijgt.  

Ook de spelling is niet perfect en als het boek inhoudelijk al niet erg overtuigend is, wordt het moeilijk de fouten te vergeven. Dat is heikel punt drie. Om toch met een lichtpuntje te eindigen: de ontstaansgeschiedenis van de Witgezichten levert een vrij origineel einde op. Hopelijk staat het aan de basis van een minder clichématig slot van de trilogie.