Een prachtig hartverscheurend memoir

Dit is het verhaal van een vrouw, woonachtig in Rome, een voormalig balletdanseres, schrijver en moeder van een zwaargehandicapte dochter. Een intense zoektocht naar hoe te leven hiermee, hoe het kind.. haar dochter Daria (dan 16) te helpen een zo goed mogelijk leven te leiden. Het schrijven is gericht aan haar dochter die niet kan spreken, niet kan lopen, niet ziet..  haar liefde spreekt eruit, haar moeite, wanhoop. Ze zoekt informatie, vindt andere moeders, vindt manieren.. 

Holoprosencefalie.. Ik had er nog nooit van gehoord. Zij ook niet. Ze zoekt naar oorzaken.. Het waarom.. En waarom krijgt ze zelf borstkanker. Ook nog. 
Een rauw en eerlijk verhaal, liefdevol en mooi geschreven soms poëtisch. Ondanks alle ellende is het geen triest verhaal. Het is een prachtig verhaal over de werkelijkheid van deze moeders. De eenzaamheid ook.. Ze schrijft (schreef) met lichtheid. Bijzonder boek!

"Vaak leidt ziekte tot verdeeldheid, tot afstand, tot vernietiging. Maar soms verwekt ze, verstrekt ze, vermeerdert ze liefde."

Na het schrijven van dit boek overleed Ada d' Adamo aan uitgezaaide borstkanker. Ze won postuum de Premio Strega 

"Als je een gehandicapt kind hebt, loop je in zijn plaats, kijk je in zijn plaats, je wordt zijn handen en ogen, zijn benen en zijn mond. Je neemt zijn brein over. En geleidelijk wordt je voor anderen ook zelf ook een beetje gehandicapt: een gehandicapte bij volmacht"