Dit verhaal ontroert

Op de eerste bladzijde kreeg ik al meteen een hekel aan de vader van Elias. Zoals hij spreekt over mensen met een beperking..
En alsof de duvel ermee speelt.. even -nou ja een paar weken- later baart zijn vrouw een kind met een beperking. Verandert dat zijn blik? Wordt hij wijzer? Mm.. 

Elias vertelt het verhaal, hij is feitelijk de sterkste in dit gezin wat uiteraard niet zo fijn en zeker niet goed voor hem is. En wat hij zelf niet beseft..
Nee hij denkt dat hij zelf het probleem is. 

De schone schijn wordt opgehouden en zo weet niemand..
totdat Elias per toeval bij het houten huis terecht komt. 
Dat huis op de cover blijkt echt te bestaan. Dat geeft iets extra's aan het verhaal. Het geeft ook de indruk dat het autobiografisch is.. Ook de bewoners in het boek bestonden.. 
Elias vind bij de bewoners een toevlucht en bij Eva een luisterend oor.

We weten  dat deze situaties echt bestaan en hoe fijn is het als er mensen bestaan als Mevrouw Eva. 
Ondanks dat het om een probleemgezin gaat is het een prachtig boek.
Je zou misschien niet denken dat je zo'n verhaal gaat lezen als je in een druk warm weekend ontspanning zoekt maar het was precies wat ik nodig had. Het is zo prettig en goed geschreven, Elias is zo'n goeie jongen, je begrijpt hem, leeft met hem mee, wilt hem raad geven, knuffelen. En vooral weghalen daar.. Maar is dat wat hij wil? Je gunt hem zoveel meer. 
Wat een indringend, ontroerend, mooi, onderhoudend goed verhaal. Benieuwd naar meer!