Een ontroerend verhaal over rouw

Vaak zijn het kleine dingen die belangrijk zijn in het leven.. Kleine blijken van aandacht, een duwtje in de goede richting kunnen zo goed doen. Vooral als jou het ergste is overkomen wat maar kan gebeuren, zoals dat bij Amande gebeurde..
Zij verlaat daarop Lyon om een oud huisje te betrekken in de Auvergne met een grote verwaarloosde moestuin.. Buren wonen ver weg, ze heeft ook geen behoefte aan mensen, ze sluit zich op en af van alles.. de luiken dicht..maar slapen lukt niet, steeds ziet ze.. bezig blijven!

Een rouwproces is voor iedereen anders, we lezen in dit verhaal hoe Amande het ‘doet’, hoe er langzaam verandering komt, licht komt, ook letterlijk, in haar leven. Ze treedt uiteindelijk in de voetsporen van de vorige bewoonster, die de moestuin ooit begon en tuinkalenders bijhield met veel informatie en als Amande die ontdekt stort zich hier helemaal op. Het geeft haar eenzame leven structuur.

Na het succes van haar eerste boek was het afwachten of dit tweede boek ook zo bijzonder zou zijn, en jawel, dat is het wat mij betreft zeker. Melissa da Costa heeft een fijne schrijfstijl, deze keer misschien iets vlotter, je voelt de rust van het platteland, ziet de rodekolen in de moestuin groeien en het wat armoeiige huisje in the middle of nowwhere. Je leeft mee met Amande, voelt de zwaarte. Het is ontroerend en ook mooi om te zien hoe ze langzamerhand opkrabbelt, rituelen bedenkt en haar huisje tot een thuis maakt.. Mede dankzij de lieve mensen om haar heen. Bijna is het te lief, maar de emoties zijn voelbaar en echt.. Da Costa weet een boodschap van hoop in haar boeken mee te geven.