Een verhaal dat raakt

De gelijktijdigheid der dingen. Zo'n titel maakt me nieuwsgierig. Ook vind ik de cover met de sneeuwuil prachtig.

"IJskristallen vallen als kleine sterren uit de lucht. Gestaag bedekken ze het land. Twee uur s'nachts en winter heeft witte doeken in de bomen gehangen, de vlaktes gedempt." 

Het boek begint ook met de uil die vertelt over de omgeving en geschiedenis van Finnmark, een provincie bovenin Noorwegen, aan de grens met Rusland. 
Waar in het verleden een bloedige strijd gevochten is. 

Waar Helena, een oudere Duitse vrouw, woont.. 
En waar midden in een ijskoude nacht een jongeman op een fiets stilletjes en ongemerkt de grens oversteekt.

"Arctische kou was een abstract begrip. Hij had op internet foto's van besneeuwde landschappen gezien... Nu voelt hij het in elke vezel... Kunnen je gedachten bevriezen, vraagt hij zich af... "

In de tuin van Helena stort hij in.. 

Het verhaal wordt langzaam opgebouwd. De hoofdstukken wisselen af in heden(wat in feite maar een paar dagen beslaat) en verleden; herinneringen van Helena die door het verschijnen van de jongen weer bovenkomen. 
Ook zij heeft, als kind, moeten vluchten, met haar moeder en zusje Gretchen. Het leven van Helena trekt, in etappes, aan je voorbij. 
Ook het leven, de jeugd van Nizar, in Syrië..zoals het was.. en werd... 
Zo bijzonder mooi doorelkaar verweven tot een prachtig verhaal in soms poëtische zinnen. 

"Vlucht is een reusachtig woord. Terugkeer een fluisterwoord" 

Een gevoelig geschreven verhaal over  vluchten en thuiskomen. Deels op eigen familiegeschiedenis geïnspireerd. Een verhaal dat me heeft geraakt.