Een verhaal om over na te praten

Een verhaal.. een waargebeurd verhaal over 2 vrouwen die verbonden raken door een ongeluk, een bijna verdrinking.
De schrijver heeft verschillende gesprekken gevoerd met hen.. En er op een invoelende manier dit boek over geschreven, een nonfictie novelle.

Beide vrouwen zijn op een koude winteravond op weg naar een lezing in de remonstrantse kerk in Haarlem. De 70 jarige Leah kan enkel nog parkeren aan het water, wat ze eigenlijk nooit doet. Hoe het ging is onduidelijk maar de stilstaande auto begint te glijden.. richting het water, en voor ze het bevat is ze ‘te water gelaten’ zoals ze het later zelf noemt.

Mirjam is student en ziet alles gebeuren als ze net aankomt.. Roept om hulp en bedenkt koortsachtig wat te doen.
Mensen staan aan de kade.. 112 is gebeld, hulp is onderweg, maar niemand doet iets, sommigen filmen met hun telefoon.
Dan neemt Mirjam een besluit en springt.

Het had niet veel langer moeten duren. Leah had zich inmiddels verzoend met haar lot.. Ze kijkt daar in het water dat langzaam stijgt en haar lijkt te verzwelgen terug op eerdere gebeurtenissen waarbij ze bijna verdronk. Ze verzoent zich met haar lot.. Dit is het einde..

Het verhaal is spannend, de gedachten/ervaringen van beide vrouwen zijn voelbaar, inleefbaar.. ze blijken wonderlijke overeenkomsten te hebben.. Mirjam komt uit een gezin waar behulpzaamheid vanzelfsprekend is. Hoezo is ze een held, dit is toch normaal?!

Ze houden contact in de jaren daarna.. , er is een band, hun levens zijn verbonden geraakt door deze gebeurtenis, het heeft hen veranderd. Leah kan haar draai niet goed meer vinden, Mirjam kan niet meer genieten van water..
Zelf blijf je achter met de vraag.. Wat zou ik doen, hoe behulpzaam en dapper zijn we tegenwoordig.. - ben ik..