Over rouw, boeken, relaties..

Vincent Kortmann is er opnieuw in geslaagd een bijzonder boek te schrijven.
Jaren geleden las ik zijn debuut ~De tussenzus, ook over een moeizame vader/zoon relatie, net als in Vlees en bloed.
De hoofdpersoon.. Viktor Nordmann lijkt in eerste instantie een beetje een suf persoon met een saaie slecht betaalde baan in de stoffige wereld van antieke boeken bij een boekenveiling in Haarlem. Hij is goed in zijn werk en beleeft er veel plezier aan. Het is een sympathiek personage, met wie je makkelijk meeleeft, in tegenstelling tot zijn vader bij wie hij na zijn scheiding noodgedwongen intrekt. Ze hadden voordien weinig contact en komen nu stukje bij beetje nader tot elkaar. Vader heeft als weduwnaar een aangename leefstijl gevonden met een jonge vriendin, dure wijn én zijn eigen worstenmakerij aan huis.
Niet dat vader een nare man is maar zijn kijk op dieren bevalt me niet zo en de details van zijn worstenmakerij.. Nou ja, dat is persoonlijk.
Als hij een beroerte krijgt verandert zijn karakter en wordt hun contact nog nader.

Het verhaal zit goed in elkaar, je komt langzaam achter de redenen voor de scheiding.. Rouw kan je dichterbij elkaar brengen maar ook uiteen drijven. Iedereen rouwt op een eigen manier, dat blijkt hier ook weer. Viktor maakt niet overal de beste keuzes, wat hem in de problemen brengt.
Er valt zeker ook wat te lachen en grijnzen, ik wilde steeds doorlezen, weten hoe het af zou lopen.

Een mooi verhaal dat ontroert.. over liefde, verlies, rouw, vader/zoonrelatie.
Het eindigt wat absurd.