Liefdesminiaturen !

Femke van der Laan is talig, een woordenmens, dat in een ver verleden Teletekst ondertitelde voor doven en slechthorenden. Omdat dit doelpubliek langzaam leest moet je zinsdelen die niet nodig zijn schrappen. Op die manier richt je je op de essentie. En dat is precies wat deze auteur gedaan heeft toen ze de allerzwartste periode uit haar leven en dat van haar partner, de Amsterdamse burgemeester Eberhard van der Laan, op papier zette.

NOOIT OPGEVEN!
'Aan de randen van de dag' wonen twee mensen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Zij is nuchter, sterk, standvastig, intelligent, ad rem. Een Beemstermeisje. Ook als haar man een alarmerende diagnose krijgt die kanker heet, toont ze zich onwrikbaar. Híj is een man van normen en waarden, een burgervader met een missie, een bestuurder die vecht met de tijd. 's Avonds en aan het begin van het weekend sleept hij loodgieterstassen met dossiers naar huis. Ook ná de diagnose. Sinds altijd levert Femke kilometers tik- en redigeerwerk af. Zíj is zijn klankbord. Als Eberhards armen in een dubbele mitella hangen, verstuurt ze zijn berichtjes. Uiteindelijk wordt ze zijn dag- en nachtzuster!

PRATEN IN ALLE TOONAARDEN
In 'Aan de randen van de dag', is taal de rode draad. Niet alleen omdat het een boek is. Vooral omdat het een verhaal is over communicatie. Terwijl zij iemand is die zegt waar het op staat, een paard een paard noemt, draait hij om de hete brij heen als hij familie, vrienden en collega's informeert over de uitslag van de medische tests. Benoemen ging hem veel beter af toen hij als advocaat pleidooien hield of als politicus een partijprogramma opstelde. Ook de rol van een burgemeester die zijn publiek toespreekt, zit hem als gegoten. Maar woorden die over eigen kwetsbaarheid gaan zijn niet zo makkelijk te vinden! Daarvoor leunt hij op haar.

Taal heeft ook te maken met de intimiteit tussen geliefden. In een tweede tijdslijn neemt Femke je mee naar - meestal - warme herinneringen aan hun samenzijn. Aandoenlijk zijn de bedgesprekken vóór de ogen dichtvallen, de 'even-dit-nog-momenten'. Of de voorleestijd, gevoed door de boekenstapel op het nachtkastje. 'Dan luisterde ik naar zijn stem, die warm was en zacht, waar je je niet aan kon stoten', schrijft ze.

HIJ EN ZIJ
Evenzeer gaat dit boek over ruimte, over de bewegingsvrijheid van individuen die ook partners zijn. En daar schuurt het een beetje. Omdat Femke haar overtoegewijde politieke zendeling zichzelf laat zijn, staat ze soms in de kou. Zolang ze fit is, houdt ze het thuisfront met de drie kinderen moedig recht. Maar als Eberhard haar met een longontsteking alleen naar de huisarts laat gaan ('Er wachten mensen op mij!'), dan breekt er iets in haar. Tegelijkertijd weet ze: 'Zijn agenda begint en eindigt in het donker... aan de randen van de dag.'

UITGEBALANCEERD
Het moet niet makkelijk zijn om voor dit soort gevoelige, confronterende verhalen een vorm te vinden. Je moet opletten dat je emotioneel niet uitglijdt, dat de rollercoaster behapbaar blijft voor de lezer. Dankzij haar vaak laconieke, altijd gedoseerde en observerende stijl houdt de schrijfster de pathetiek op afstand. Toch maakt deze onderkoelde vertelling, die herinnert aan een plakkerige zomer, meer dan genoeg emoties los. Als Femke de vinger in de wonde legt, pink je een traan weg.

Het ophangen van de hoofdstukken aan het gepersonaliseerde stratenplan van Amsterdam, is bovendien een leuke vondst! Het is zelfs meer dan dat. Het is een eerbetoon aan de overleden burgermeester en zijn in de auto vaak herhaalde woorden: 'Mooi stadje'! Aan tegenspreken waagde zich dan niemand!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/