Niet alle beloftes worden waargemaakt !

Een verhaal met een open horizon wekt altijd de nieuwsgierigheid van lezers met een passie voor de wereld. Omdat Zuid-Afrika het tweede thuisland is van Merel Disselkoen, werden de bladzijden dan ook met gretigheid omgeslagen. Maar hoewel de queeste van hoofdpersoon Mia zich in het achterland van Pretoria afspeelt, komt ze daar pas terecht als je 40% van het boek gelezen hebt. Om die romantechnische keuze te kunnen verantwoorden moet er sprake zijn van een dwingende noodzaak. En die is niet te vinden. Terwijl de aanloop zich voortsleept vraag je je af of je misschien een young adult boek aan het lezen bent...

TE ZOET !
Als Mia uiteindelijk aan haar Afrikaans avontuur kan beginnen, verliest de auteur zich verder in bijna kinderlijke observaties en commentaren. Gemeenplaatsen vullen de pagina's: geuren en kleuren, hiv, armoede die leidt tot criminaliteit, overdreven respect voor blanken, high five's met joelende kinderen, draagzakbaby's...

Voeg daarbij een gepassioneerde idealist en een Afrikaanse man die wel èrg politiek correct klinkt en je gaat in de richting van karikaturen! Boeiende personages hebben laagjes en kantjes. Interessante plotacteurs gaan bovendien confrontaties aan die de handeling van een roman aansturen. In 'De belofte' zijn de fricties niet meer dan rimpelingen. Bijgevolg is er bitter weinig handeling vóór de aanvang van de slotfase. En omdat ze er niet slaagt de zoektocht te laten samenvallen met haar integratie in de locale gemeenschap, komt Mia's afwezige vader pas in het laatste stuk van het boek in beeld. De queeste is geen rode draad!

GEBREK AAN SAMENHANG
Hoewel taal en stijl prima voor de dag komen, is Merel Disselkoen geen kundige verteller. En daar gaat het in de eerste plaats om: ervoor zorgen dat je de lezer op sleeptouw neemt, dat je personages boven de clichés uitstijgen, dat de ontknoping meer is dan een aantal angstmomenten. Omdat het plot voortdurend uitwaaiert wordt deze roman trouwens steeds stuurlozer. Bij gebrek aan techniek is dit een verhaal dat in stukjes wordt verteld in plaats van het te presenteren als een geïntegreerd geheel.

Nederlandstalige boeken hebben nood aan frisse invalshoeken. Er hoeft niet altijd gepolderd te worden! Daarom is 'De belofte' een gemiste kans en is de titel, hoewel hij anders bedoeld is, toch ook een spiegel van een ontgoochelende leeservaring! Daar kan het leitmotiv van de glamoureuze magnolia niets aan veranderen...