Lezersrecensie
Heldinnen vechten altijd terug !
Een historische roman over de Aragonese familie Borgia, die grote sier maakte in het Rome van de 15de en 16de eeuw, belooft altijd commotie en schurkenstreken! Een van de meest geduchte figuren was Rodrigo, de latere paus Alexander VI. Om de macht van het Borgia-geslacht te handhaven of, liever nog, uit te breiden was hij bereid om over alle morele grenzen heen te stappen. Ook zijn zonen Giovanni en Cesare blonken uit in boevengedrag. En dan was er nog zijn buitenechtelijke dochter Lucrezia. Zij is het centrale personage in 'De gifmengster'.
EEN KIND OP EEN SCHAAKBORD
Zoals het toen gebruikelijk was in dynastieke kringen, werd het meisje op jonge leeftijd - ze was 13 - uitgehuwelijkt aan een telg uit een invloedrijk hertogdom. Verstandige huwelijkspolitiek leverde bondgenootschappen op. Italië was in die tijd een staatkundige lappendeken die bovendien belaagd werd door buitenlandse vorsten. En, anders dan nu, had de hoogste man in het Vaticaan wereldlijke macht. Lucrezia trouwde drie keer met een partner die haar pauselijke vader uitkoos. Tienertijd bestond niet! Wel tienerzwangerschappen! De bruidegom was trouwens ook vaak minderjarig of zelfs een kind.
Hoewel er geen bewijzen voorhanden zijn, heeft de dochter van Rodrigo Borgia tot op de dag van vandaag een vernietigende reputatie: gifmengster, intrigante, overspelige vrouw en zelfs incestpleger. Het verdient waardering dat de auteurs van dit boek niet kortzichtig zijn omgegaan met dit wel erg vrouwonvriendelijke imago. Manipulatie, buitenechtelijke pleziertjes en politieke moorden hoorden bij het ingesleten gedrag van de toenmalige (mannelijke) bestuurders. De Borgia-heren excelleerden op dat vlak!
DE VOOROORDELEN DOORPRIKT
Misschien hadden de 15de-eeuwers last van een vrouw met een sterke persoonlijkheid, iemand die weerstand bood. Dat is de Lucrezia die Marianne en Theo Hoogstraaten uitgewerkt hebben, een overtuigend personage dat met gemak in het hart van de lezer kruipt. Je smult van de krachtige dialogen, die een handelsmerk zijn van deze auteurs. De heldin die haar vader de pauselijke mantel uitveegt, voedt je rechtvaardigheidsgevoel... en weerspiegelt je revanchestemming.
Dit verhaal roept het beeld op van - de ook 15de eeuwse - Kenau Simonsdochter Hasselaer, de Alkmaarse onafhankelijke vrouw en zaakwaarnemer die door Tessa de Loo in de gelijknamige roman gerehabiliteerd werd. Helaas is kenau nog steeds een scheldwoord! Daarom is de titel 'De gifmengster' niet de juiste keuze. Hier staat het commerciële aspect op een ongenuanceerde en beschuldigende manier boven het inhoudelijke. Jammer! Laten we hopen dat de lezers met een verstandige blik naar Lucrezia kijken en beseffen dat, tot voor kort, de geschiedenis enkel door mannelijke stemmen verteld werd!
EEN KIND OP EEN SCHAAKBORD
Zoals het toen gebruikelijk was in dynastieke kringen, werd het meisje op jonge leeftijd - ze was 13 - uitgehuwelijkt aan een telg uit een invloedrijk hertogdom. Verstandige huwelijkspolitiek leverde bondgenootschappen op. Italië was in die tijd een staatkundige lappendeken die bovendien belaagd werd door buitenlandse vorsten. En, anders dan nu, had de hoogste man in het Vaticaan wereldlijke macht. Lucrezia trouwde drie keer met een partner die haar pauselijke vader uitkoos. Tienertijd bestond niet! Wel tienerzwangerschappen! De bruidegom was trouwens ook vaak minderjarig of zelfs een kind.
Hoewel er geen bewijzen voorhanden zijn, heeft de dochter van Rodrigo Borgia tot op de dag van vandaag een vernietigende reputatie: gifmengster, intrigante, overspelige vrouw en zelfs incestpleger. Het verdient waardering dat de auteurs van dit boek niet kortzichtig zijn omgegaan met dit wel erg vrouwonvriendelijke imago. Manipulatie, buitenechtelijke pleziertjes en politieke moorden hoorden bij het ingesleten gedrag van de toenmalige (mannelijke) bestuurders. De Borgia-heren excelleerden op dat vlak!
DE VOOROORDELEN DOORPRIKT
Misschien hadden de 15de-eeuwers last van een vrouw met een sterke persoonlijkheid, iemand die weerstand bood. Dat is de Lucrezia die Marianne en Theo Hoogstraaten uitgewerkt hebben, een overtuigend personage dat met gemak in het hart van de lezer kruipt. Je smult van de krachtige dialogen, die een handelsmerk zijn van deze auteurs. De heldin die haar vader de pauselijke mantel uitveegt, voedt je rechtvaardigheidsgevoel... en weerspiegelt je revanchestemming.
Dit verhaal roept het beeld op van - de ook 15de eeuwse - Kenau Simonsdochter Hasselaer, de Alkmaarse onafhankelijke vrouw en zaakwaarnemer die door Tessa de Loo in de gelijknamige roman gerehabiliteerd werd. Helaas is kenau nog steeds een scheldwoord! Daarom is de titel 'De gifmengster' niet de juiste keuze. Hier staat het commerciële aspect op een ongenuanceerde en beschuldigende manier boven het inhoudelijke. Jammer! Laten we hopen dat de lezers met een verstandige blik naar Lucrezia kijken en beseffen dat, tot voor kort, de geschiedenis enkel door mannelijke stemmen verteld werd!
1
Reageer op deze recensie
