Een Zweedse kust met veel los zand!

Wéér een nieuwe Scandinavische auteur van spannende boeken? Krijgen we de zoveelste doorslag van het Scandi-recept (uitzonderingen niet te na): wijdlopig, véél gedramatiseerd vrouwenleed en herkenbare maar stereotype personages? Laten we Lina Areklew het voordeel van de twijfel geven...

TRAGIEK WORDT SPANNING
'De hoge kust' neemt in ieder geval een hoopvolle start. Deze schrijfster koos de ramp met de ferry 'Estonia', waarbij 852 passagiers omkwamen, als invalshoek. Zo'n dertig jaar geleden zorgde de veerdienst tussen Tallinn en Stockholm voor een dubbele nationale tragedie. Omdat bij dit collectieve verdriet ook concrete gezichten horen, kon Lina Areklew een personage zoals Fredrik vormgeven. Hij overleefde de catastrofe fysiek maar niet mentaal. Sindsdien moet hij verder met het beeld van een zeegraf voor zijn ouders en broer. Dat levert hem een posttraumatische stressstoornis op. Voeg daarbij een biertje te veel en hij weet niet meer waartoe hij in staat was de avond van de moord op iemand die hij geen warm hart toedraagt.
Met andere woorden: het spanningsveld is gecreëerd!

Na enkele onderhoudende hoofdstukken wordt het Zweedse elastiek toch weer bovengehaald. Je ondergaat nodeloze herhalingen, povere onderzoekselementen en rechercheursvergaderingen die bijna nergens over gaan. Net voor het begin van de tweede verhaalhelft schakelt het plot een versnelling hoger om wat later toch weer aan traagheid te winnen. Er ontvouwt zich een matige 'detective' die vergeet van Fredrik opgejaagd wild te maken. En Sofia, de rechercheur die een emotionele band heeft met de Estonia-overlevende en daarom niet helemaal trouw is aan haar beroepsethiek, staat wat onvast op haar benen maar voelt de grond evenmin onder zich wegzakken.

HET GROTE CLICHE
Naast deze protagonisten voert Lina Areklew een teamchef op die gelijk staat aan een irritante karikatuur. Vera is een immer onbeschoft, chagrijnig, snauwend en vloekend personage. Dat zijn iets te veel adjectieven voor een geloofwaardig karakter! Trouwens, waarom moet een politiechef altijd een boeman zijn? Durft niemand het aan om dit clichébeeld te vervangen door een scherpzinnige baas die aantoont dat hij zijn plek op de carrièreladder verdiend heeft?

'De hoge kust' is een kabbelend boek met voldoende maar oppervlakkig uitgewerkte stoffering dat het gebrek aan vakmanschap niet kan verbergen. Dit gemis aan doorontwikkeling zorgt voor een wankel, ietwat chaotisch geheel, net als een huis met ontbrekend cement tussen een serie bakstenen. Ook de achterliggende lijn met wraakzuchtige bijbelcitaten uit het Oude Testament met de straffende god, haakt zich maar met moeite vast aan het motief van de geestesgestoorde dader.

DERTIEN IN EEN DOZIJN
Het is hier (zie einde recensie) al vaak gezegd: vergelijk dit soort plots met originele, spitsvondige, strakke verhalen die je eigen geest aanscherpen, en de rangorde wordt duidelijk! Bovendien bewijzen Jo Callaghan en Jeneva Rose dat ook een debutant door de grote poort naar binnen kan!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/