Lezersrecensie
Niet nóg een keer vluchten ! ★★★★1/2
Op de vraag wat oorlog is zullen mensen die nooit een brandhaard hebben meegemaakt iets antwoorden zoals: raketinslagen, moorddadige drones, puin, doden en gewonden, elektriciteitspannes, vluchtelingen, bovenmenselijke moed, te kleine kerkhoven... Generaliserende woorden!
De Gazaanse journalist Sami Al-Ajrami heeft een volledig boek kunnen vullen met zijn antwoord op wat oorlog betekent voor hem en zijn volk. Zijn stem draagt van binnen naar buiten en voegt daarom beelden, geuren, geluiden, emoties en verhalen toe aan die van de gastreporter.
IN EEN WURGGREEP
Al van bij het begin van de Israëlische represailles (7 oktober 2023) wordt de drinkwatervoorziening, de voedsellevering en de brandstoftoevoer als oorlogswapen ingezet. Omdat Gaza niet in staat is om zichzelf te bedruipen, creëert het sluiten van de waterkraan en de grenzen onmiddellijk schaarste. Wanneer het urenlang aanschuiven bij bakkerijen, die steeds minder te verkopen hebben, tot wanhoop leidt, worden hier en daar broodwinkels bestormd. Samen met angst en verdriet geven honger en dorst een gezicht aan de dagen. Ongewassen lijven dragen bij aan de kwalijke reuk van oorlog. Schurft, waterpokken en cholera kleden de menswaardigheid nog verder uit!
Voor de karige brandstof worden woekerprijzen betaald tot uiteindelijk de generatoren zwijgen, waterzuiveringsstations niet meer functioneren, baby's sterven op een armlengte van de stilgevallen couveuses, IC-toestellen geen levensreddende handelingen meer kunnen uitvoeren, bulldozers geen slachtoffers meer van onder het puin kunnen halen, doden niet meer naar de koelcellen of de begraafplaats kunnen gebracht worden... en ezelskarren de auto's vervangen, tenten de plaats van huizen innemen. De kreten 'Weg met Hamas!' zijn niet van de lucht. Na hun kip-zonder-kop-actie in Israël stelen de militieleden nu voedselvoorraden die ze op de zwarte markt verkopen. Corruptie is al heel lang onderdeel van hun gedrag.
STERKE SCHOUDERS
Wie, in weerwil van snipers en explosies, nog op straat durft te komen, loopt voorbij aan rood gekleurde gazons, flarden van lichamen of een voet in een schoen. Toch rechten velen hun rug, ook journalisten met een waarheidsmissie, artsen die tussen wees geworden kinderen op een brancard in het ziekenhuis slapen, hulpverleners van de Rode Halve Maan en het personeel van de UNRWA. Deze hulporganisatie van de VN is altijd een steunpilaar van de Gazaanse maatschappij geweest. Met 13.000 arbeidsplaatsen in de door haar opgerichte klinieken, scholen, bejaardentehuizen en bijbehorende logistiek is ze de grootste werkgever. Uit dit boek blijkt veel waardering voor het Relief and Works Agency dat ook in de moeilijkste tijden overeind blijft en doet wat het kan.
'Gaza is een land van zombies geworden:
de kwetsbaren, de kinderen, de ouderen
lijken wel wandelende doden.'
NOOT VAN DE INKTKOELIE:
SLACHTOFFERS VAN DE GESCHIEDENIS
Heel wat Gazanen waren vluchtelingen lang voor deze laatste oorlog. Hun voorouders werden van huis en haard verdreven tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 (oprichting van de staat Israël) en de Zesdaagse Oorlog van 1967. Nazaten leven nog steeds op elkaar gepakt in kampen zoals Jabalia Camp, Maghazi, Rafah Camp, Khan Younis Camp enz. Tijdens de recente bombardementen werden ze samen met de andere Gazanen vluchtelingen in hun eigen openluchtgevangenis. Daar bovenop kwam president Trump met het plan om alle inwoners te deporteren naar de buurlanden. Sommige volkeren krijgen nooit rust!
ONVERTEERBAAR
Sami Al-Ajrami, wiens grootouders gevlucht zijn uit de Negev woestijn, licht de sluier op waaronder de uitroeiing van een volk plaats vindt. Door de opeenstapeling van leed is dit geen boek om in één ruk uit te lezen. Iedere zin is een emotionele nekslag die je de adem afsnijdt! Af en toe vlucht je samen met de Gazanen naar een oord dat even veilig lijkt tot ook daar de gruwel toeslaat. Je vraagt je af hoe de auteur deze lange nachtmerrie van woorden aan de schrijftafel beleefd heeft.
Deze Gazaanse journalist analyseert niet, becommentarieert niet of nauwelijks. Dat zijn lezers van non fictie boeken niet gewend. Het verhaal, dat ogen en oren heeft, staat op zichzelf. Het is te groot, te afgrijselijk en te crimineel om ontleed te kunnen worden. Op de laatste bladzijde mag het beeld bevriezen en in de geschiedenisboeken opgenomen worden. De zoveelste les die de mensheid nog moet leren!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
De Gazaanse journalist Sami Al-Ajrami heeft een volledig boek kunnen vullen met zijn antwoord op wat oorlog betekent voor hem en zijn volk. Zijn stem draagt van binnen naar buiten en voegt daarom beelden, geuren, geluiden, emoties en verhalen toe aan die van de gastreporter.
IN EEN WURGGREEP
Al van bij het begin van de Israëlische represailles (7 oktober 2023) wordt de drinkwatervoorziening, de voedsellevering en de brandstoftoevoer als oorlogswapen ingezet. Omdat Gaza niet in staat is om zichzelf te bedruipen, creëert het sluiten van de waterkraan en de grenzen onmiddellijk schaarste. Wanneer het urenlang aanschuiven bij bakkerijen, die steeds minder te verkopen hebben, tot wanhoop leidt, worden hier en daar broodwinkels bestormd. Samen met angst en verdriet geven honger en dorst een gezicht aan de dagen. Ongewassen lijven dragen bij aan de kwalijke reuk van oorlog. Schurft, waterpokken en cholera kleden de menswaardigheid nog verder uit!
Voor de karige brandstof worden woekerprijzen betaald tot uiteindelijk de generatoren zwijgen, waterzuiveringsstations niet meer functioneren, baby's sterven op een armlengte van de stilgevallen couveuses, IC-toestellen geen levensreddende handelingen meer kunnen uitvoeren, bulldozers geen slachtoffers meer van onder het puin kunnen halen, doden niet meer naar de koelcellen of de begraafplaats kunnen gebracht worden... en ezelskarren de auto's vervangen, tenten de plaats van huizen innemen. De kreten 'Weg met Hamas!' zijn niet van de lucht. Na hun kip-zonder-kop-actie in Israël stelen de militieleden nu voedselvoorraden die ze op de zwarte markt verkopen. Corruptie is al heel lang onderdeel van hun gedrag.
STERKE SCHOUDERS
Wie, in weerwil van snipers en explosies, nog op straat durft te komen, loopt voorbij aan rood gekleurde gazons, flarden van lichamen of een voet in een schoen. Toch rechten velen hun rug, ook journalisten met een waarheidsmissie, artsen die tussen wees geworden kinderen op een brancard in het ziekenhuis slapen, hulpverleners van de Rode Halve Maan en het personeel van de UNRWA. Deze hulporganisatie van de VN is altijd een steunpilaar van de Gazaanse maatschappij geweest. Met 13.000 arbeidsplaatsen in de door haar opgerichte klinieken, scholen, bejaardentehuizen en bijbehorende logistiek is ze de grootste werkgever. Uit dit boek blijkt veel waardering voor het Relief and Works Agency dat ook in de moeilijkste tijden overeind blijft en doet wat het kan.
'Gaza is een land van zombies geworden:
de kwetsbaren, de kinderen, de ouderen
lijken wel wandelende doden.'
NOOT VAN DE INKTKOELIE:
SLACHTOFFERS VAN DE GESCHIEDENIS
Heel wat Gazanen waren vluchtelingen lang voor deze laatste oorlog. Hun voorouders werden van huis en haard verdreven tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 (oprichting van de staat Israël) en de Zesdaagse Oorlog van 1967. Nazaten leven nog steeds op elkaar gepakt in kampen zoals Jabalia Camp, Maghazi, Rafah Camp, Khan Younis Camp enz. Tijdens de recente bombardementen werden ze samen met de andere Gazanen vluchtelingen in hun eigen openluchtgevangenis. Daar bovenop kwam president Trump met het plan om alle inwoners te deporteren naar de buurlanden. Sommige volkeren krijgen nooit rust!
ONVERTEERBAAR
Sami Al-Ajrami, wiens grootouders gevlucht zijn uit de Negev woestijn, licht de sluier op waaronder de uitroeiing van een volk plaats vindt. Door de opeenstapeling van leed is dit geen boek om in één ruk uit te lezen. Iedere zin is een emotionele nekslag die je de adem afsnijdt! Af en toe vlucht je samen met de Gazanen naar een oord dat even veilig lijkt tot ook daar de gruwel toeslaat. Je vraagt je af hoe de auteur deze lange nachtmerrie van woorden aan de schrijftafel beleefd heeft.
Deze Gazaanse journalist analyseert niet, becommentarieert niet of nauwelijks. Dat zijn lezers van non fictie boeken niet gewend. Het verhaal, dat ogen en oren heeft, staat op zichzelf. Het is te groot, te afgrijselijk en te crimineel om ontleed te kunnen worden. Op de laatste bladzijde mag het beeld bevriezen en in de geschiedenisboeken opgenomen worden. De zoveelste les die de mensheid nog moet leren!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van maryse
Gesponsord
Als Jolenes helikopter crasht in Irak, moet ze terugkeren naar het huwelijk en gezin dat ze onder hoogspanning achterliet. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
