Lezersrecensie
In de ban van een oogverblindend, hardvochtig land!
Anno 2025, met een satelliettelefoon, gevriesdroogde maaltijden, skischoenen en thermokleding in de bagage, zou overwinteren in een jagershut op Spitsbergen al een hele uitdaging zijn. Wat het betekende in de jaren '30 van de vorige eeuw, leert je het levendige, gedetailleerde en suggestieve ervaringsverhaal van Christiane Ritter.
NIET VOOR WATJES !
Als echtgenoot Hermann zijn vrouw uitnodigt om samen met hem en een Noorse vriend in een blokhut de maandenlange poolnacht te beleven, aarzelt ze even maar niet lang. Ze heeft dan ook geen idee van de rudimentaire en zelfs gevaarlijke leefsituatie die haar te wachten staat. Wetenschapper Hermann is dan al door de (pool)wol geverfd!
De knus snorrende kachel die Christiane zich had voorgesteld is een roestig kreng dat niet opgewassen is tegen zijn taak. Basisvoedsel zoals havervlokken en meel is er wel maar daarmee hou je de scheurbuik niet op afstand. De jagers, waar intussen ook haar man toe behoort, weten hoe dat wel moet: door dieren te schieten en ze op te eten. Sneeuwhoenders, eidereenden, zeehonden, baardrobben, vossen, ijsberen enz. worden, als het weer het toelaat en de beesten niet te wantrouwig zijn, in vallen gelokt of krijgen de kogel. Hoewel de gecultiveerde Christiane geschokt reageert op zoveel bruut geweld, laat ze toch de regel 'eigen leven eerst' gelden. En een bloedpannenkoek smaakt helemaal niet slecht. Beschaving is maar een laagje...
BESCHEIDEN DOORDOUWERS
Tegelijkertijd groeit haar respect voor de jagers. Ze zijn niet alleen loyaal en ondersteunend naar elkaar toe, 'ze leven bijna allemaal zonder huis en haard' terwijl 'een mateloze liefde hen aan dit land kluistert'. Wanneer mist, stormwolken en rondzwervend pakijs hun oriëntatie dreigen te verstoren, binden ze toch de ski's onder en zoeken ze, vaak dagenlang, naar een gezonde maaltijd. Er kan ook altijd wat drijfhout of rubber mee naar huis worden genomen. Voor een strandjutter heeft alles waarde!
'Als het weer op z'n mooist is, is het noodweer nabij.'
Spitsbergs gezegde
Tijdens de poolnacht, die 132 dagen duurt, moet je sterk in het hoofd zijn. Bij -30° buiten vriest het ook in de hut. De aardappelen en de gecondenseerde melk worden ijshard. 'De storm buldert als een diepe, lang gerekte orgelklank', schrijft Christiane. 'De sneeuw jaagt als een brede stroom over het land, de hut en de inktzwarte zee. Dit landschap heeft niets aards meer.' Elke ochtend moet er een tunnel gegraven worden door de sneeuwmuur die hun optrekje gevangen houdt. Huisgenoot Karl ruilt zijn vrolijke liedjes in voor iets weemoedigs.
EEN MET DE ELEMENTEN
Als de zon opnieuw boven de horizon verschijnt, vinden de overwinteraars hun opgewektheid terug. Christiane naait, sopt de vloer, doorklieft hout, of slijpt een bijl. Soms blijft ze dagenlang alleen thuis, op andere momenten vergezelt ze haar man op tochten langs de kust, door rotsige dalen en diepe fjorden. Beiden zijn gehard, kunnen vertrouwen op een ijzersterke conditie.
Langzamerhand komt de explosie van kleuren en silhouetten terug, de luchtspiegelingen, het ochtendrood, de gevederde en de waterdieren. 'In een heilige stilte strekt het bevroren land zich uit', zo klinkt de fascinatie van de Oostenrijkse. Christiane Ritter verdient een bijzonder compliment voor haar taal en stijl die ze eindeloos voedt met beelden en gedachten. Haar stylistische vaardigheid leert ons dat in het Hoge Noorden elke dag anders is en de zintuigen altijd een feestje vieren!
EEN SPRINGLEVEND BOEK !
Hoewel het echtpaar Ritter aan het eind van dit uniek experiment zorgelijk informeert naar de oorlogsdreiging in Europa en de bevroren leren schoenen van Christiane een gearchiveerde eeuw oproepen, is dit dagboek meer dan een tijdsdocument. Het is een tijdloze ontmoeting met een vrouw die grossiert in nieuwsgierigheid, lef, verwondering, doorzettingsvermogen en een hang naar een grensverleggend leven! En het spreekt voor zich dat de monumentale schoonheid van dit Arctische land ons eraan herinnert wat we aan het vergokken zijn!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
NIET VOOR WATJES !
Als echtgenoot Hermann zijn vrouw uitnodigt om samen met hem en een Noorse vriend in een blokhut de maandenlange poolnacht te beleven, aarzelt ze even maar niet lang. Ze heeft dan ook geen idee van de rudimentaire en zelfs gevaarlijke leefsituatie die haar te wachten staat. Wetenschapper Hermann is dan al door de (pool)wol geverfd!
De knus snorrende kachel die Christiane zich had voorgesteld is een roestig kreng dat niet opgewassen is tegen zijn taak. Basisvoedsel zoals havervlokken en meel is er wel maar daarmee hou je de scheurbuik niet op afstand. De jagers, waar intussen ook haar man toe behoort, weten hoe dat wel moet: door dieren te schieten en ze op te eten. Sneeuwhoenders, eidereenden, zeehonden, baardrobben, vossen, ijsberen enz. worden, als het weer het toelaat en de beesten niet te wantrouwig zijn, in vallen gelokt of krijgen de kogel. Hoewel de gecultiveerde Christiane geschokt reageert op zoveel bruut geweld, laat ze toch de regel 'eigen leven eerst' gelden. En een bloedpannenkoek smaakt helemaal niet slecht. Beschaving is maar een laagje...
BESCHEIDEN DOORDOUWERS
Tegelijkertijd groeit haar respect voor de jagers. Ze zijn niet alleen loyaal en ondersteunend naar elkaar toe, 'ze leven bijna allemaal zonder huis en haard' terwijl 'een mateloze liefde hen aan dit land kluistert'. Wanneer mist, stormwolken en rondzwervend pakijs hun oriëntatie dreigen te verstoren, binden ze toch de ski's onder en zoeken ze, vaak dagenlang, naar een gezonde maaltijd. Er kan ook altijd wat drijfhout of rubber mee naar huis worden genomen. Voor een strandjutter heeft alles waarde!
'Als het weer op z'n mooist is, is het noodweer nabij.'
Spitsbergs gezegde
Tijdens de poolnacht, die 132 dagen duurt, moet je sterk in het hoofd zijn. Bij -30° buiten vriest het ook in de hut. De aardappelen en de gecondenseerde melk worden ijshard. 'De storm buldert als een diepe, lang gerekte orgelklank', schrijft Christiane. 'De sneeuw jaagt als een brede stroom over het land, de hut en de inktzwarte zee. Dit landschap heeft niets aards meer.' Elke ochtend moet er een tunnel gegraven worden door de sneeuwmuur die hun optrekje gevangen houdt. Huisgenoot Karl ruilt zijn vrolijke liedjes in voor iets weemoedigs.
EEN MET DE ELEMENTEN
Als de zon opnieuw boven de horizon verschijnt, vinden de overwinteraars hun opgewektheid terug. Christiane naait, sopt de vloer, doorklieft hout, of slijpt een bijl. Soms blijft ze dagenlang alleen thuis, op andere momenten vergezelt ze haar man op tochten langs de kust, door rotsige dalen en diepe fjorden. Beiden zijn gehard, kunnen vertrouwen op een ijzersterke conditie.
Langzamerhand komt de explosie van kleuren en silhouetten terug, de luchtspiegelingen, het ochtendrood, de gevederde en de waterdieren. 'In een heilige stilte strekt het bevroren land zich uit', zo klinkt de fascinatie van de Oostenrijkse. Christiane Ritter verdient een bijzonder compliment voor haar taal en stijl die ze eindeloos voedt met beelden en gedachten. Haar stylistische vaardigheid leert ons dat in het Hoge Noorden elke dag anders is en de zintuigen altijd een feestje vieren!
EEN SPRINGLEVEND BOEK !
Hoewel het echtpaar Ritter aan het eind van dit uniek experiment zorgelijk informeert naar de oorlogsdreiging in Europa en de bevroren leren schoenen van Christiane een gearchiveerde eeuw oproepen, is dit dagboek meer dan een tijdsdocument. Het is een tijdloze ontmoeting met een vrouw die grossiert in nieuwsgierigheid, lef, verwondering, doorzettingsvermogen en een hang naar een grensverleggend leven! En het spreekt voor zich dat de monumentale schoonheid van dit Arctische land ons eraan herinnert wat we aan het vergokken zijn!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
1
Reageer op deze recensie
