Een vleugellamme engel !

Kun je een recensie beginnen met een lange, diepe zucht? Een zucht die zegt dat je je verheugd hebt op een boek dat niet bracht wat je verwachtte? Een zucht ook omdat kritische uitlatingen over een werkstuk dat zoveel tijd en moeite heeft gekost, je niet lekker zitten? Dat kan... maar eerlijkheid heeft ook een stem!

VEELBELOVEND UITGANGSPUNT
Laten we beginnen bij het begin en de kansrijke invalshoek. We gaan naar het huidige Irak in de periode na de Eerste Wereldoorlog toen de Britten samen met de Arabieren de Ottomanen verdreven hadden. Het lag voor de hand dat Winston Churchill, die minister van Koloniën was, een mandaatgebied voor ogen had waarbij de aandacht vooral gericht was op de oliebronnen in Mosul. Maar economische activiteiten gedijen alleen bij politieke rust en dat was net het struikelblok in de streken rond Bagdad. Woestijnbewoners, Soennieten, Sjiieten, Koerden, Turken... vormden de heetgebakerde lappendeken die weinig voelde voor nationale eenheid. Omdat de afkeer van de Britten groot was dreigden gewelddadige confrontaties de samenleving te destabiliseren.

HAAR TIJD VER VOORUIT
In dit explosieve scenario vinden we Helen King, een doortastende avonturierster, bergbeklimster, archeologe en publiciste die haar hart verloren heeft aan het Midden-Oosten. Terwijl ze moet afrekenen met een gruwelijk schuldgevoel dat haar al een leven lang achtervolgt, probeert ze een evenwicht te vinden tussen trouw aan het thuisland en loyaal zijn aan haar nieuwe wortels. Deze fictieve figuur staat dicht bij de Britse ontdekkingsreizigster en oudheidkundige Gertrude Bell.
So far, so good...

NIET OP DE AFSPRAAK
Is een interessante thematiek al het halve werk? Helaas niet. In tegendeel: het creatieve proces moet dan nog beginnen. De woorden die het verhaal schrijven moeten nog gevonden worden. En daar gaat het mis. De uitweidingen en zijpaden halen de lezer weg van de hoofdlijn, het plot kabbelt, de spanningsboog zakt voortdurend in, het geheel voelt rommelig aan, de beschrijvingen zijn langdradig, de karakters schuren veel te licht tegen de historische achtergrond... Voortdurend vraag je je af wanneer de auteur je op sleeptouw neemt. Bovendien zijn er teveel invalshoeken: kolonialisme, socio-culturele kwesties, vrouwenmishandeling, suffragettebeweging, armoede in de Engelse arbeidersmilieus, traumaverwerking... De bijbehorende personages strijden tevergeefs om een plek in deze roman. Er worden teveel verhalen in één boek verteld! Bijgevolg komt er niet één goed uit de verf.

KWALITEIT IS HERKENBAAR !
Als je pas een andere, veel betere historische roman hebt gelezen valt het gebrek aan kwaliteit nog meer op. Marianne en Theo Hoogstraten hebben met 'Amalia's erfenis' grote indruk gemaakt. Taal en stijl staan volledig in dienst van de plotspelers, de setting en de tijd! Hun research en de verliteraturing ervan zijn van een hoog niveau. De personages zijn gelaagd en beklijven. Strakheid en eenheid gaan hand in hand. Er is geen speld tussen te krijgen. Aan 'Engel van Mesopotamië' raak je een heel speldenkussen kwijt!