Over hemels geluk verschillen de meningen !

Wie de avonturen van commissaris Guido Brunetti volgt, weet dat Donna Leon een passie heeft voor opera. In 'Hemelse juwelen' speelt de klassieke muziek zelfs een hoofdrol. Omdat een culturele stichting in Venetië de opdracht heeft gekregen om de nalatenschap van een 17/18de-eeuwse componist te laten onderzoeken, wordt deskundige Caterina Pellegrini in dienst genomen.

Als Caterina verneemt dat deze research werd aangevraagd door twee neven met een dubieuze reputatie en een totaal gebrek aan gecultiveerdheid, is ze op haar hoede. En is de bemiddelende advocaat Moretti wel te vertrouwen? Het wordt snel duidelijk dat de op geld beluste nazaten hopen dat er 'hemelse juwelen' uit de antieke kisten komen. Agostino Steffani was tenslotte niet alleen componist maar ook bisschop.

ITALIAANSE TABOES:
Wie Donna Leon kent, weet dat ze de chaos en de corruptie in de Venetiaanse samenleving geregeld aankaart. Ook in dit boek geeft ze flinke kritiek op de deplorabele werkomstandigheden in de culturele sector, op de laksheid en corruptie van overheidsfunctionarissen, op de fraudepraktijken van burgers enz. Omdat haar scherpe stem teveel aversie opriep, heeft de schrijfster al vroeg in haar carrière besloten om haar boeken niet in het Italiaans te laten uitgeven. Heet dat niet zelfcensuur? Gelukkig zijn haar verhalen in zo'n 35 andere landen wel welkom!

Hoewel de historische achtergrond van 'Hemelse juwelen' uiterst leerrijk is, moet er toch ook gewezen worden op het ontbreken van een korte verklarende woordenlijst met onder meer niet-courante begrippen zoals 'beneficie' en 'prebe(nde)'. Beide termen stammen uit het kerkelijk recht en suggeren waarom de componist-bisschop aan het eind van zijn leven zo arm was dat hij schulden achterliet.

MUZIEK MOET GEHOORD WORDEN:
'Hemelse juwelen', een stand-alone in het uitgebreide oeuvre van Donna Leon, is een geslaagd pleidooi voor 'de kunst om de kunst', een aanklacht tegen 'de kunst als verdienmodel'! Maar heeft ze met het niet uitwerken van de beweegredenen van Dottore Moretti geen kans laten liggen? Heeft ze hem niet verder uitgetekend omdat de religieuze politiek geen noemenswaardige rol speelt in dit boek? Als dat zo is, waarom krijgt hij dan toch die signatuur? Ook mist haar geregeld terugkerende essayistische schrijfstijl het vloeiende van een fictieve vertelling. De dialogerende Donna Leon haalt trouwens een veel hoger niveau!