Aasgieren op het Engelse platteland !

Hoewel Kristen Perrin een geboren Amerikaanse is, past 'Hoe ik mijn eigen moord oploste' in de Britse traditie van de psychologische misdaadverhalen. Plattelandsadel en een vintage dorpje met groene vergezichten vormen de setting. Wanneer hoofdpersoon Annie vanuit Londen naar een plek reist waar de tijd een stuk trager loopt, treft ze haar oudtante Francis dood aan. Omdat de gefortuneerde dame een testament heeft achtergelaten, verzamelen zich een aantal hoopvolle gieren rond haar stoffelijk overschot. Maar wat Annie bezig houdt is de vraag of Francis wel een natuurlijke dood gestorven is. Over die kwestie en het eventuele moordmotief mag ook de lezer zich buigen...
De personages van Kristen Perrin hebben één en ander gemeen met de figuren uit het werk van Ruth Rendell. Hoewel ze herkenbaar zijn kleuren ze niet helemaal binnen de sociale lijntjes en dragen ze het kwade in zich. Het is wachten op het moment waarop de innerlijke druk zo groot wordt dat er iets onherstelbaars gebeurt.
Veel (spannende) romans hebben een tweede verhaallijn die in een andere tijd speelt en duiding geeft bij het hoofdplot. Dat is hier ook zo. Maar omdat deze tweede lijn breed uitgewerkt wordt heb je de indruk een dubbel boek te lezen. En dat leidt af. Bovendien krijg je op die manier een overdosis aan personages te verteren. 'Less is more'!
Toch is de vrij gebrekkige karakteruitwerking - onder meer te wijten aan de overbevolkte intrige - en het tekort aan interactie tussen de prooivogels een nog grotere tegenvaller. Ook het venijn dat Rendell's romanfiguren zo karakteriseert en kruidt, blijft hier ondermaats.
Perrin's taal en stijl, daarentegen, zorgen voor een prettige leeservaring in het algemeen en fraaie beeldspraak in het bijzonder, zoals (over de tuinman):
'Zijn handdruk is zo droog als gebarsten aarde.'
of
'... en ze rilde als het meisje met de zwavelstokjes.'
Conclusie: Hoewel de nu in Surrey wonende Amerikaanse een geloofwaardige plattelandssfeer en een hechte plotstructuur aflevert, wordt de lezer-detective aanhoudend overspoeld met feiten, veronderstellingen en vragen die door Annie's hoofd spoken. Overstoffering is nooit een goed idee. Deze tsunami zal heel wat lezers een punthoofd bezorgen! Als je daarbij bladzijden lang moet wijden aan het uitleggen van de ontknoping heb je echt teveel hooi op je vork genomen!
Je kunt je ook afvragen of de combinatie van een erg ingewikkelde puzzel en psychologische diepgang mogelijk is. Enigszins gechargeerd gezegd: een roman is iets anders dan een cryptogram. In elk geval krijgt de band tussen het verhaal en de lezer niet de kans om zich optimaal te ontwikkelen!