Een rechercheur voor de toekomst?

Artificiële intelligentie heeft heel snel een plaats veroverd in onze samenleving. Maar wat weten we van AI? Kunnen we AI vertrouwen? Bestaat het risico dat menselijke vaardigheden en besluitvorming op termijn verloren gaan? Erg veel maatschappelijke discussie wordt hierover niet gevoerd, zeker niet in een taal die voor doorsnee burgers helder is. Het verbaast wellicht dat een thrillerschrijfster een poging doet om ons mee te nemen naar een mogelijke toepassing van AI in een werksituatie die we ons bovendien goed kunnen voorstellen. En zelfs een leek voelt aan dat ze er niet met haar pet naar gooit...

EEN ZONDERLING TEAMLID
Als het 'Nationaal Instituut voor Onderzoek naar AI' een pilootproject wil starten op het commissariaat van de ervaren rechercheur Kat, wordt er met scepsis gereageerd. Maar als de minister het aanbeveelt, dan moeten de hulptroepen aan de bak! Toch denkt Kat te kunnen aantonen dat haar beoordelingsvermogen veruit superieur is aan 'een stomme machine'. Lange tijd steggelt ze met het pratende hologram en moet ze de neiging onderdrukken om zijn batterijen stuk te trappen. Wat kan die 'meneer Lock' eigenlijk? Taartdiagrammen of een kansberekening maken, bijvoorbeeld. Hij - pardon, het - heeft geen emotionele intelligentie, begrijpt geen beeldende taal, uitdrukkingen of humoristische opmerkingen. Lock is een rekenaar.

Langzamerhand ziet Kat in dat de AI-opsporingsentiteit waardevol is. Lock kan een linguistische analyse van tekstberichten maken en kan, dankzij beeldherkenningssoftware, razendsnel en gedetailleerd camerabeelden lezen. Bovendien kan het hologram vaststellen dat een getuigenis ongeloofwaardig is omdat de, in een split second, opgevraagde weersomstandigheden op dat moment geen betrouwbare waarneming mogelijk maakten. 'Het' blijkt niet alleen tegen de snelheid van het licht te kunnen werken maar ook wendingen te kunnen geven aan het onderzoek. Voorzichtigheidshalve is er gekozen voor cold cases.

SAMEN MET LOCK DOOR EEN DEUR
Twee doorsnee, goed functionerende jongens zijn maanden geleden spoorloos verdwenen. Als Kat een verband tussen beiden ontdekt, vindt ze geen gehoor bij haar chef of team. Lock is de enige die in dezelfde richting denkt. Ze beseft steeds beter dat het niet hebben van een algoritme voor humor of het niet vinden van een zoekprogramma voor zielenpijn of passie, geen onoverkomelijke hinderpaal is in de samenwerking met de artificiële denker.

Zoals verwacht is de conclusie van het rechercheteam en van de lezer dat AI een winstgevende bijdrage kan leveren aan het politiewerk maar dat een hologram niet het laatste woord mag hebben. Het tussen de regels lezen van appjes, het in de ogen kijken van getuigen of verdachten, het op ervaringen gebaseerde buikgevoel, de kennis van de menselijke ziel... zullen altijd het verschil maken tussen een zoekmachine en ons brein. Toch kunnen emoties ook nadelig uitpakken bij een onderzoek. Zelfs de doorwinterde Kat liet op een cruciaal moment invoelbaarheid en respect voorgaan op de ratio. Dat zorgde voor kostbaar tijdverlies in de race om leven en dood!

OVERTUIGEND !
Jo Callaghan speelt een meesterlijk taal- en denkspel met de AI-collega! Daarom moet het amusante getouwtrek tussen Kat en Lock een breed lezerspubliek kunnen aantrekken! Een bijzondere interesse voor wetenschap is geen voorwaarde om van deze intelligente, vaart makende thriller te kunnen genieten. Deze debutante heeft de krachtige stem die je altijd hoopt te vinden als je een boek open slaat! In combinatie met de uitgebreide research (zie dankwoord) die haar bij tal van deskundigen bracht en haar bijdrage aan het publieke debat, verdient Jo Callaghan op z'n minst een nominatie voor een toonaangevende prijs!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/