Twee laarzen van één paar... ?

Een jaar lang recruten voorbereiden op gevechtssituaties, eist een zware fysieke en mentale tol! Als je bovendien al die tijd van vrouw en kinderen gescheiden leeft, wil je niets liever dan dat er een eind aan komt. Maar de Russisch-Oekraïense oorlog dendert eindeloos door. Daarom besluiten de schrijver Pavlo Matjoesja en zijn naar Frankrijk gevluchte vrouw Viktorija om een briefwisseling te starten. Een appje is ook maar een appje. En wat blijkt? Elektronisch papier is ontvankelijk voor gedachten die moeilijk op een andere manier uit te spreken zijn!

MENTALE GLIJBAAN
'De oorlog is barbaars, mijn lief, en toch is dit waar ik wil zijn', schrijft Pavlo. Tegelijkertijd ziet hij zijn recruten met angst in het hart naar de gevechtszone vertrekken en vaak niet terugkeren. Het bergen van de doden, waaronder jonge vrouwen, zorgt voor gapende wonden. Terwijl hij zich beweegt tussen bom- en raketkraters dringen de hoge tonen en diepe bassen van de artillerie ongevraagd zijn gehoor binnen. En 's nachts bezoeken de demonen hem in de vorm van zichzelf vermeerderende Russische soldaten.

Toch kan hij nog steeds dromen en wensen, ziet hij de schoonheid van de koekoek, de ooievaars in hun nesten, de eindeloze graanvelden. Sterker nog, hij vindt de kracht om zijn hart te openen voor anderen: vrienden, de kinderen van oorlogsslachtoffers, uit gevangenschap teruggekeerde soldaten... getraumatiseerd, vijftig kilo lichter en letterlijk stemloos! En zijn sterke geest denkt vooruit, aan de wederopbouw en een toekomst voor alle Oekraïners.

HARTBREKEND CONTRAST
Hoewel Viktoria in het bruisende Parijs woont en haar baan als tolk haar naar andere Europese landen brengt, is de wereld van haar brieven erg besloten. Victoria blinkt niet uit in emotionele sterkte. Ze toont evasief gedrag, trekt zich terug in een bunker van zachte herinneringen aan vakanties, romantische plekken en momenten.

Zij wil dat hij 'het dodelijke spel staakt'. Ze dreigt zelfs met een echtscheiding. In haar ogen heeft Pavlo haar vertrouwen geschaad, haar in de steek gelaten. Dat is behoorlijk schokkend om te lezen! Viktorija is erg op zichzelf en haar vier kinderen gericht.

EMOTIONELE COCON
Nooit gaat ze in op de omstandigheden waarin haar man moet overleven. Van een Houwitzer heeft ze nog nooit gehoord. Haar interesse in oorlog beperkt zich tot herinneringen aan de gevolgen van militaire conflicten die haar familie moest verduren. Nooit trekt ze de horizon open. Haar solidariteit speelt zich af in een beveiligde wereld, die van crowd funding en het faciliteren van Oekraïense literaire publicaties in het buitenland. Allemaal verdienstelijk maar toch... Je krijgt sterk de indruk dat Viktorija een zeer beschermde opvoeding heeft gehad.

Terwijl zijn vrouw zich vooral concentreert op wat er voor haar verloren is gegaan, blijft Pavlo de geduldige en liefhebbende echtgenoot. Hoe meer brieven je van hem leest, hoe meer respect je voor hem krijgt. Hij is in staat om de hel waarin hij leeft te ontstijgen, te reflecteren over het grotere. Wellicht zijn mannen daar beter in dan vrouwen.

DE PRIJS VAN OORLOG
Of, zoals de Oekraïense uitdrukking zegt, 'beide laarzen van één paar' blijken te zijn, is aan dit echtpaar om uit te zoeken. Beseft Viktorija dat Pavlo met een emotionele rugzak zal terugkomen? Oorlog brengt altijd nevenschade met zich mee!