Lezersrecensie
De wanhopige aquarius ! ★★★★1/2
Zwavelgeuren die opstijgen uit waterbekkens in een vulkaangebied kondigen een nakende uitbarsting aan. Maar zoveel kennis had de aquarius Attilius in 79 n.C. niet. In eerste instantie maakte de ingenieur, die verantwoordelijk was voor de aquaducten en de reservoirs, zich zorgen over het vervuilde water dat bovendien razendsnel verdampte. Voor Napels en de omliggende steden dreigde er een acuut drinkwaterprobleem!
Terwijl de watermeester zwoegt en zweet om de oorzaak van het vraagstuk vinden, bereidt de Vesuvius al rommelend en as spuwend zijn moorddadig plan voor. De wijn kabbelt in de glazen en het dondert in de aarde in plaats van in de lucht. Moeder Natuur beeft van woede. Hoog tijd om Vulcanus aan te roepen en hem te plezieren met in brand gestoken levende vissen. Tevergeefs! Intussen heeft het lot beslist over leven en dood aan de voet van de vuurberg.
VEEL KENNIS VAN ZAKEN!
Het is een genot om Robert Harris te volgen op zijn tocht langs de vlootbasis in de baai van Misenum en door de bruisende stad Pompeii met zijn luxe badhuizen en villa's. Maar echt geraakt word je door de ontmoetingen met Romeinen van allerlei slag: inhalerige handelaars, hebberige parvenus, arrogante bestuurders, omhooggevallen of tot op het bot vernederde slaven en slachtoffers van akelige lijfstraffen of martelingen met de dood tot gevolg. Bijzonder is ook de kennis van deze schrijver over het functioneren van de watervoorziening. Hij goochelt met begrippen als (bezinkings)reservoirs, mangaten, inspectieschachten en het uitgekiende verval van de waterbedding.
Naast een rugzak vol weetjes heeft Robert Harris ook altijd een spanningselement in petto. In 'Pompeii' is dat het conflict tussen corruptie en eerlijkheid, tussen de graaizieke Ampliatus en de nobele Attilius. Deze confrontatie krijgt een extra lading door de rol van Corelia, de dochter van de potentaat, die alles in de weegschaal legt om de watermeester te beschermen. Dit is maar één voorbeeld van de wreedheid die het imago van het Romeinse imperium behoorlijk besmeurt! Een tweede wordt gegeven door het antwoord op de vraag waarom er geen spoor is van de voorganger van Attilius.
VERDIENDE REPUTATIE
Daarnaast maakt de auteur zich hard voor het rationele denken, voor kennis en wetenschap. Terwijl een aantal personages zich verliest in bijgeloof en waarzeggerij, hebben de aquarius en de man die hij heeft opgevolgd het bij het rechte eind. Ook de chroniqueur Plinius de oudere, die een schrijvende waarnemer was, past in dit rijtje. Dat hij, volgens historici, daarbij een beetje kort door de bocht ging en iets teveel humor gebruikte, mag hem vergeven worden.
Robert Harris is niet voor niets een geliefde en succesvolle auteur. Hij biedt de lezer altijd een plek aan in zijn verhalen. Met enige verbeelding word je zelf een personage en krijg je heimwee naar een wereld die nooit meer te bezoeken is. Je kunt wel nog over de Pont du Gard lopen en op 60m hoogte bedenken dat het water, als bij wonder, vanzelf naar de stad Nemausus (nu Nîmes) vloeide! En als je de hulp van Vulcanus inroept kun je misschien een glimp opvangen van de wateringenieur Attilius!
Terwijl de watermeester zwoegt en zweet om de oorzaak van het vraagstuk vinden, bereidt de Vesuvius al rommelend en as spuwend zijn moorddadig plan voor. De wijn kabbelt in de glazen en het dondert in de aarde in plaats van in de lucht. Moeder Natuur beeft van woede. Hoog tijd om Vulcanus aan te roepen en hem te plezieren met in brand gestoken levende vissen. Tevergeefs! Intussen heeft het lot beslist over leven en dood aan de voet van de vuurberg.
VEEL KENNIS VAN ZAKEN!
Het is een genot om Robert Harris te volgen op zijn tocht langs de vlootbasis in de baai van Misenum en door de bruisende stad Pompeii met zijn luxe badhuizen en villa's. Maar echt geraakt word je door de ontmoetingen met Romeinen van allerlei slag: inhalerige handelaars, hebberige parvenus, arrogante bestuurders, omhooggevallen of tot op het bot vernederde slaven en slachtoffers van akelige lijfstraffen of martelingen met de dood tot gevolg. Bijzonder is ook de kennis van deze schrijver over het functioneren van de watervoorziening. Hij goochelt met begrippen als (bezinkings)reservoirs, mangaten, inspectieschachten en het uitgekiende verval van de waterbedding.
Naast een rugzak vol weetjes heeft Robert Harris ook altijd een spanningselement in petto. In 'Pompeii' is dat het conflict tussen corruptie en eerlijkheid, tussen de graaizieke Ampliatus en de nobele Attilius. Deze confrontatie krijgt een extra lading door de rol van Corelia, de dochter van de potentaat, die alles in de weegschaal legt om de watermeester te beschermen. Dit is maar één voorbeeld van de wreedheid die het imago van het Romeinse imperium behoorlijk besmeurt! Een tweede wordt gegeven door het antwoord op de vraag waarom er geen spoor is van de voorganger van Attilius.
VERDIENDE REPUTATIE
Daarnaast maakt de auteur zich hard voor het rationele denken, voor kennis en wetenschap. Terwijl een aantal personages zich verliest in bijgeloof en waarzeggerij, hebben de aquarius en de man die hij heeft opgevolgd het bij het rechte eind. Ook de chroniqueur Plinius de oudere, die een schrijvende waarnemer was, past in dit rijtje. Dat hij, volgens historici, daarbij een beetje kort door de bocht ging en iets teveel humor gebruikte, mag hem vergeven worden.
Robert Harris is niet voor niets een geliefde en succesvolle auteur. Hij biedt de lezer altijd een plek aan in zijn verhalen. Met enige verbeelding word je zelf een personage en krijg je heimwee naar een wereld die nooit meer te bezoeken is. Je kunt wel nog over de Pont du Gard lopen en op 60m hoogte bedenken dat het water, als bij wonder, vanzelf naar de stad Nemausus (nu Nîmes) vloeide! En als je de hulp van Vulcanus inroept kun je misschien een glimp opvangen van de wateringenieur Attilius!
1
Reageer op deze recensie
