Minder zoet als het omslag doet vermoeden

In dit young adult-boek van Esther Sprikkelman wordt het verhaal van Henrico en Johanne afwisselend verteld aan de hand van ingesproken casettebandjes en losse dialogen. In de periode van afwachting waarin Henrico in coma ligt, klampt Johanne zich vast aan hun verliefdheid en de tijd die ze samen doorbrachten voordat hij door een tragedie in het ziekenhuis belandde. De onwetendheid over zijn toestand en wanneer hij zal ontwaken uit zijn coma, veroorzaakt de drang om hem te helpen zich dit te herinneren. Hij zal weer weten wie ze is, hoe verliefd ze waren en hoeveel hij van haar hield, no matter what. In deze tijd van onmacht spreekt ze bandje na bandje vol over hoe ze elkaar ontmoetten en hoe hij geraakt is waar hij nu is. Het begon allemaal bij de snackbar in het dorpje waar Johanne net naartoe was verhuisd met haar gezin. Daar zag ze Henrico voor het eerst en vanaf dat moment was ze ondersteboven van zijn charme, krullende haar en verbluffende ogen.  

Bijenvader, de debuutroman van Sprikkelman blijft helaas niet zo plakken als de honingzoete introductie doet vermoeden. De lezer komt terecht in het leven van een onstuimige tiener die voor de zoveelste keer gaat verhuizen, dit keer naar een klein dorpje waar voor haar weinig te doen is. Vanaf het moment dat ze Henrico en zijn vrienden ontmoet maakt ze van alles mee. Deze jeugdige avonden op het strand en in de kroeg maken het verhaal speels, maar doordat het verhaal redelijk kort is lijkt er geen ruimte te zijn geweest voor meer diepgang. Johanne’s gevoelens over de situatie in een nieuw huis, met nieuwe buren en nieuwe vrienden worden oppervlakkig beschreven, waardoor Sprikkelman de lezer enkel door de eerste huidlaag weet te raken. Het verhaal loopt vloeiend, te vloeiend. De hoofdpersoon sluipt van de ene in de andere gebeurtenis zonder strubbelingen, waarbij veel waardevolle info wordt weggelaten die voelbaar gemist wordt. Hierdoor is de overgang tussen verschillende scenes abrupt en ongevoelig. Iets wat makkelijk voorkomen had kunnen worden.  

De delen waarin het verhaal verteld wordt in de vorm van ingesproken bandjes zijn afwisselend en verrassend, maar tegelijkertijd ook rommelig en verwarrend. Het gebruik van tekens en interpunctie had zorgvuldiger gedaan kunnen worden om de gesproken delen en gedachtes beter te onderscheiden. Door het gebrek hieraan geeft Sprikkelman je een grote blok test, waarbij de lezer zelf maar moet bedenken wat erbij hoort en wat niet. Jammer.  

Bijenvader laat gedurende het verhaal verschillende losstaande gebeurtenissen zien waarvan te verwachten is dat deze aan het einde samen komen in een verrassende climax. Helaas blijft ook deze verwachting uit. Ook al weet Sprikkelman de spanning prima op te bouwen naar het einde, ontbreekt het haar aan een vlijmscherpe pen die de lezer verbluft achterlaat.