Spanning, ontroering en verwarring tot de laatste bladzijde

Een ouder zou nooit een kind mogen verliezen, maar de onzekerheid die een ontvoering met zich meebrengt is ondenkbaar. Niet wetende of hun dochter nog in leven is of dat ze haar vader en moeder mist, proberen Asa en Martin allebei een nieuwe weg in het dagelijkse leven te vinden na de verdwijning van hun dochter Magda. Op elfjarige leeftijd verdween zij ’s avonds uit haar slaapkamer. Ze was alleen thuis. Niemand weet waar ze is. Maanden na de ontvoering heeft Martin zijn drukbezette leven als uitgever weer volledig opgepakt, terwijl Asa haar dagen vult met eindeloos hopen, speuren en malen over de verdwijning van haar Magda. Dagen van totale wanhoop wisselen zich af met kleine sprankjes hoop waarna ze weer volledig instort als deze een illusie blijken te zijn. In een spiraal van uitzichtloosheid haalt ze wanhopig uit naar iedere mogelijke verdachte. Zelfs de patiënten die ze als psychologe heeft behandeld worden op het lijstje van mogelijke daders gezet.

Ondanks het feit dat de politie en de pers Martin schuldig achten, heeft Asa nog nooit een moment aan zijn onschuld getwijfeld. De verdwijning van Magda heeft hen onvoorstelbaar ver uiteen gedreven. Ze leven in een relatie waarin medeleven, empathie en aantrekkingskracht totaal afwezig zijn. Desondanks heeft Asa Martin nooit verdacht. Martins collega Tom gelooft eveneens in zijn onschuld, terwijl Toms ex-vriendin Katja zowat volledig overtuigd is van zijn schuld, zonder hem ooit ontmoet te hebben. Welke rol spelen Tom en Katja bij de ontvoering van Magda en zijn de beschuldigingen aan het adres van Martin wel terecht?

De titel, Het Labyrint, is op verschillende niveaus treffend voor dit boek. Zoals te verwachten is blijkt er een onverklaarbaar verband te zijn tussen de verdwijning van Magda en een labyrint in de buurt van haar huis. Daarnaast heeft Martin al sinds zijn moeilijke jeugd een onlosmakelijke relatie met labyrinten. Ook wordt dit aangrijpende verhaal zo verwarrend gebracht dat er veel ruimte overblijft voor vragen vanuit de lezer, wat maakt dat de lezer zich in een waar labyrint bevindt tijdens het lezen van dit boek. Geïnspireerd op de verdwijning van Madeleine McCann zorgt dit voor de nodige spanning, maar helaas ook voor iets te veel verwarring hier en daar. De lezer wordt heen en weer geslingerd tussen vier verschillende personages in tijden van voor en na de ontvoering. Langzaamaan werkt het boek steeds verder toe naar die allesbepalende maar ook alles verklarende avond waarop Magda werd ontvoerd.

Ondanks de frequente afwisseling tussen de verschillende personages is Sigge Eklund erin geslaagd de lezer uitgebreid kennis te laten maken met ieder personage. Door zijn beeldende schrijfstijl vorm je zonder enige moeite een beeld van de personages en hun leefomgeving. De hoofdstukken zijn aan de lange kant, wat geen praktisch aspect is van dit boek, maar het draagt zeker bij aan de spanning en nieuwsgierigheid. Het geeft een onprettig gevoel om halverwege een van de hoofdstukken te stoppen met lezen, waardoor Eklund het onmogelijk heeft weten te maken om Het Labyrint lang weg te leggen.

Een keiharde thriller is dit boek niet te noemen, maar daarom is het zeker niet minder mooi om te lezen. Bewonderenswaardig is de weergave van Magda, die ondanks het feit dat zij geen ik-personage is in dit verhaal, erg levendig wordt neergezet. Ondanks verschillende bijzaken in het leven van de personages draait het uiteindelijk toch allemaal om het ontvoerde meisje, waardoor de essentie van het verhaal duidelijk voelbaar is op iedere bladzijde. Ieder personage werpt een andere, bijzondere kijk op de verdwijning van Magda. Ondanks de onalledaagse gebeurtenissen in het verhaal, zijn de personages opvallend alledaags en gewoon. Hun banen, levenswijzen en denkpatronen zijn veelvoorkomend, wat hen tot toegankelijke en begrijpelijke personages maakt. Eklund heeft hiermee de onalledaagse sfeer van een ontvoering toegankelijk maar ook uitdagend weten te maken voor een groot lezerspubliek.