Minder 'hot' dan je van een verhaal over Mars zou verwachten

Weg van het leven op aarde dat je zoveel verdriet heeft gedaan, op reis naar Mars om daar de eerste beginselen van een gemeenschap op te zetten en de liefde van je leven te vinden. Voor de deelnemers van het Genesisprogramma klinkt het als muziek in de oren. De zes meisjes en de zes jongens die geselecteerd zijn beginnen dan ook vol goede moed en enthousiasme aan de grootste reis van hun leven. Wat een groot sprookje en een geweldig avontuur had moeten worden draait echter uit op een ware nachtmerrie. Terwijl de hele wereld het baanbrekende Genesisprogramma live volgt, strijden de deelnemers in het zwart van de ruimte in een spel van leven of dood.  

Victor Dixen valt meteen met de deur in huis met dit eerste deel van de Phobos-serie. Vanaf de eerste bladzijde waan je je in een fictieve wereld waarin de eerste groep mensen naar Mars gaat. Dat wetenschappers al jaren bezig zijn om dit in de toekomst ooit daadwerkelijk mogelijk te maken, is wat dit onderwerp erg intrigerend maakt. Hoe fictief dit ook moge zijn, als lezer voelt het alsof je een vlucht hebt genomen met een tijdmachine en dit zich werkelijk zou kunnen afspelen. Aan alle details zijn gedacht om dit gevoel zo goed mogelijk te ondersteunen; gewichtsloosheid, ruimteziekte, specialisten en zelfs de inrichting van het ruimteschip. Het overgrote deel van het verhaal speelt zich af in een en dezelfde ruimte, namelijk het kleine ruimteschip waarmee de twaalf deelnemers zich naar Mars begeven om daar de rest van hun leven door te brengen. Ondanks deze ‘beperking’ weet Dixen het verhaal zo dynamisch te brengen dat het voelt alsof er over een compleet dorp gesproken wordt.  

De eerste steek die Dixen laat vallen wordt al snel duidelijk. Uit zijn schrijfstijl lijkt enige onervarenheid met jongvolwassen lezers door te schemeren. Er wordt relatief weinig beeldend gesproken, wat hier en daar kinderlijk overkomt. Dixen had hogere verwachtingen van zijn jonge lezers mogen hebben. Zo wordt veel informatie letterlijk door de personages zelf verteld en zo met de lezer gedeeld. Helaas is het storend én onrealistisch zoals de personages zaken met elkaar bespreken waar de lezer nog geen kennis van heeft. Het lijkt alsof de schrijver niet wist hoe hij deze informatie anders duidelijk moest overbrengen of deze nergens anders wist te plaatsen. Het was echter een stuk prettiger geweest als hij deze dingen niet in de dialoog maar in de lopende tekst verwerkt had.  

Ook worden veel troeven van het verhaal al vroeg weggegeven, terwijl dit een grote bijdrage aan de spanning had kunnen leveren later in het boek. Daarnaast worden sommige aspecten erg overdreven, wat de geloofwaardigheid van het boek geen goed doet. Een voorbeeld hiervan is de populariteit van het Genesisprogramma. Dixen beschrijft dat de hele wereld elke dag het programma volgt en een jaar na de lancering nog steeds dagelijks is uitgedost in de kleuren van het Genesisprogramma. Waar de lezer in sommige delen van het boek bijna zou vergeten dat het een fictief verhaal is, verstoren zulke onnodige overdrijvingen dit gevoel toch enigszins. Deze factoren zorgen ervoor dat de spanning af en toe wegvalt. Desondanks weet Dixen een grote drang om door te lezen op te wekken en de lezer nieuwsgierig te houden naar de afloop van het verhaal. De combinatie van avontuur, spanning en prille liefdes is wat dit eerste deel van de Phobos-serie tot een prima YA-boek maakt.