kleine tragedies en grote momenten

A train wreck waiting to happen.
Om nog even in de stijl van het verhaal te blijven, was dit de eerste gedachte die in me opkwam. Vanaf de eerste pagina weet je al dat het plan van Patch een kleine tragedie gaat worden, maar hopelijk wel eentje met een romantisch einde.

Flaptekst: De zestienjarige Patch heeft bedacht dat dit het jaar wordt waarin hij een vriendje krijgt. De enige jongens die in aanmerking komen daten echter al met elkaar… Alles verandert met de komst van twee mysterieuze, nieuwe toneelclubleden: Peter uit New York (hoe chic) en zijn beste vriend Sam.
Patch is vastbesloten dat een van hen zijn eerste vriendje zal worden. Met iets te veel zelfvertrouwen, de steun van zijn beste vriendin Jean en de zelfhulpboeken van zijn moeder gaat hij aan de slag om zijn missie te laten slagen. Of Peter en Sam ook op jongens vallen (of op hem), dat is van later zorg…

Patch is echt een heerlijk personage dat over lijkt te lopen van zelfvertrouwen, maar eigenlijk gewoon heel graag door iemand gezien wil worden op een romantische manier. Vandaar ook zijn ietwat overambitieuze plan om voor het gala een vriendje te hebben, wat bij voorbaat al gedoemd lijkt om te falen.

Harry Trevaldwyn heeft een fijne vlotte schrijfstijl met scherpe, licht sarcastische, humor, en hij weet de toon van Patch heel goed te raken. Zijn overweldigende zelfvertrouwen blijft aandoenlijk, al wil je hem af en toe wel influisteren dat hij sommige dingen beter niet hardop kan zeggen, maar al gauw merk je ook dat hij ontzettend graag gekend wil worden.

- In theorie snap ik wat ze bedoelt, maar ik denk dat zulke dingen alleen 'gebeuren' bij twee ongelooflijk knappe mensen. Als ik bijvoorbeeld naar een feestje ga en van streek en eenzaam ben en iemand ontmoet die ook van streek en eenzaam is, draait het niet op zoenen uit, maar zal die ander eerder voorstellen dat ik als afleiding meehelp opruimen -

Ook de mensen om hem heen zorgen voor een kleurrijke balans, en zijn net die spiegel die Patch af en toe nodig heeft. En het klopt helemaal wat hij zegt: iedereen heeft een Jean nodig. Maar stiekem ook een Tessa, een Kath, een Sam, en ook een Peter.

Persoonlijk vind ik love triangels altijd tricky, maar het is de manier waarop Patch het aanpakt en de groei die hij doormaakt waardoor het heel mooi past (als puzzelstukjes die ineens beseffen dat ze bij dezelfde puzzel horen, zoals hij dat zelf zo mooi zegt). Sowieso vond ik de karakterontwikkeling heel goed gedaan. Subtiel, met een duidelijke groei, zonder dat de personages ineens 180graden gedraaid leken.

Al met al een heerlijk coming-of-age verhaal vol met typische Engelse humor en genoeg hints naar Jane Austen. Inclusief die ene scene waarbij je heel hard 'nee' gaat roepen, en dat ene moment waarop je als lezer stiekem de hele tijd heb gewacht.

Dank je wel @harpercollins YA voor het recensie exemplaar.