Aanstellen bestaat niet. Gun jezelf het pad van heling

In ruil voor een recensie-exemplaar schrijf ik een eerlijke recensie voor Loes en Adriaan en zal ik zowel vanuit mijn ervaringsdeskundigheid als cliënt als mijn expertise als beeldend therapeut en PRI (Past Reality Integration) therapeut reageren.

‘Denk je dat je mij kunt helpen?’ vertelt in korte verhalen, ervaringen en anekdotes een dappere zoektocht van een cliënt, afgewisseld met ervaringen van haar psycholoog en hoe hij naar de therapie en zijn cliënt kijkt. Het boek nodigt uit tot lezen, herlezen en tot bezinning. Het lukte me niet het boek in één ruk uit te lezen. Door de losse verhalen en wisseling van perspectief, dan weer cliënt dan weer therapeut, werd ik niet het verhaal ingezogen. Twee maanden lag het boek op mijn nachtkastje, iedere avond las ik een aantal stukjes en kon ik mijn gedachten erover laten gaan. De toon van de auteurs is openhartig, onderzoekend, eerlijk met hier en daar een flinke dosis humor.

Ik hou van echte verhalen die vanuit het hart worden verteld. Het is Loes en Adriaan gelukt een mooi, compleet en oprecht verhaal te vertellen over hoe het is om in therapie te zijn.

Loes voelt zich al heel lang slecht, zoekt hulp, krijgt een diagnose en kan voor het eerst erkennen dat ze zich niet aanstelt. Langzaam wordt duidelijk hoe moeilijk ze het vindt om te praten, hoe ze kan verdwijnen in gedachten en in lange stiltes. Het is een worsteling om uit haar schulp te kruipen en dingen bespreekbaar te maken. Als meisje groeide Loes op in een gezin met hardwerkende en kritische ouders. Er werd nooit iets aan haar gevraagd. Het volgende beeld van dat kleine meisje is me na het lezen bijgebleven:

Na een fietstocht over de dijk van enkele kilometers komt zij te laat aan op school. Het plein is leeg, de deur is dicht en ze kan niet bij de deurbel. Huilend en helemaal alleen fietst zij terug naar huis, krijgt onderweg hulp van een kennis die met haar naar school gaat en helpt bij het aanbellen. Eenmaal binnen krijgt ze een standje van de hoofdmeester.

Loes leerde op een heel jonge leeftijd om alles in haar eentje op te lossen terwijl ze daar nog helemaal niet toe in staat was. Met deze bril (ik ben alleen, niemand vraagt iets, niemand helpt mij) kijkt ze nog altijd naar de wereld terwijl de wereld waarin ze opgroeide allang voorbij is. Het is haar imprint, haar programma geworden die ze op vele situaties in het hier en nu projecteert. Door psychotherapie leert ze langzaam haar gedrag te herkennen en te veranderen. Ze leert te praten, ruimte in te nemen, hulp te vragen, voor zichzelf op te komen en maken de negatieve oordelen naar zichzelf ruimte voor zelfcompassie.

Adriaan is psychotherapeut, betrokken, empathisch, professioneel in zijn vak, maar ook mens. Hij kan chaotisch zijn, vergeet wel eens zijn mail te lezen of te beantwoorden en heeft moeite met afscheid nemen van cliënten aan het einde van een traject. Het niet beantwoorden van de mail van zijn client is een rode draad in zowel het proces van Loes als een eerlijke zelfreflectie van zichzelf in zijn therapeutschap.

Niet alleen het mentale welzijn staat centraal in boek, ook het fysieke welzijn krijgt veel aandacht. 'Mens sana in corpere sano.' Een gezonde geest in een gezond lichaam. Ik spreek uit ervaring hoe belangrijk het is om lichaamsignalen te leren herkennen.

Ik herken de vragen die Loes zichzelf regelmatig stelt of de therapie wel helpt, of de hulpvraag wel duidelijk genoeg is, wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn en of ze wel progressie maakt. Psychotherapie is een langdurig behandeltraject, daar heb ik als cliënt ervaring mee. Ook verschillende kortdurende therapieën volgde ik, maar mijn zoektocht ging door omdat mijn klachten niet helemaal weggingen. Ik heb uiteindelijk een middellange therapievorm gevonden die ik prettig vind werken. Concreet, to-the-point, gericht op autonomie en vergroten van interne locus of control. Ook geschikt om vraagstukken in het therapeutschap aan te pakken met behulp van supervisie. Wellicht ook interessant voor jullie?

Bijzonder is hoe het boek eindigt met hoe de therapeut-cliënt relatie veranderde in een samenwerking om met elkaar een boek te schrijven. Loes: “Ik zie hem nu niet alleen frontaal maar ook van opzij.”

De titel refereert naar de vraag van iedere client die denkt dat hij een hopeloze casus is.

Op de groene kaft van de paperback staat een afbeelding van een boom. Het lijkt op een afdruk van een linosnede. De boom groeit met stevige wortels in de grond en de bladeren groeien door de gele reliëf letters in spot uv-lak heen. Prachtig metaforisch beeld. Als ik denk aan de titel: “Denk je dat je mij kunt helpen?” Dan moet het antwoord wel “Ja” zijn. Een uitnodigende uitstraling waarover is nagedacht. De flaptekst dekt de inhoud van het verhaal. Als je het boek openslaat kun je aan de binnenkant van de soft-cover kennismaken met de auteurs via een professionele foto en een korte introductie. Als je na het uitlezen van het boek de cover dichtslaat heb je ze leren kennen en kun je alleen maar van deze mensen houden.

Iedereen die op zoek durft te gaan, in de spiegel durft te kijken, zijn pijn durft aan te kijken, en deze pijn durft te doorleven, iedereen die dát allemaal durft, behoort tot de dappersten der dapperen. Maar als je zo’n intens proces dan ook nog eens durft te delen met een groter publiek in de vorm van een boek verdien je alle sterren van de hemel. Een diepe buiging voor de auteurs.

Ik heb het boek met veel plezier gelezen en vond veel herkenning in zowel het cliëntperspectief als het therapeutperspectief. Nieuwsgierig geworden? www.bestelbijdeauteur.nl

Tot slot:

Hou je van knutselen en van boeken dan is het boek ‘Boekselen’ van Loes Vork een echte aanrader. Ik mocht deze samen met ‘Denk je dat je mij kunt helpen?’ in een postpakket ontvangen. Door de boeksel-kracht van Loes, was het een feest om deze twee boeken uit te pakken. Heel inspirerend. Dank!

Recensie door: Jolanda Tijmstra, auteur 'Basta! Er is écht alleen maar liefde'