Prachtig einde

Emile hoort op zijn 26e dat hij een jong-Alzheimer heeft. Hoelang hij te leven heeft kunnen ze niet zeggen, omdat er nog maar weinig bekend is over mensen die jong deze ziekte krijgen. Artsen verwachten maximaal 2 jaar.

Emile besluit iedereen achter te laten. Te kiezen voor kwaliteit van leven ipv kwantiteit en opgeslokt te worden door onderzoeken. Hij wil een reis gaan maken waar hij altijd al van droomde, alleen dan zonder zijn beste vriend.
Emile koopt een camper en plaatst een advertentie op internet, Wie er mee Wilnis zijn laatste reis. Zo komt Joanna op zijn pad een zwijgzaam typen. Wat is haar verhaal? Samen zijn ze een zeer bijzonder stel.

Je wordt echt meegenomen op reis. Je voelt de sfeer, de omgeving. Je leert Emile en Joanne steeds beter kennen. Hun levensverhalen zijn heel goed uitgewerkt dit gebeurd d.m.v. regelmatige flashbacks. De keuzes die zij af en toe maken kon ik niet altijd even achter staan. Maar ook dat geeft het verhaal iets bijzonders.
Net als een reis kabbelt het verhaal soms wat voort, om vervolgens weer in een stroomversnelling te raken. Vooral aan het einde van het boek wordt de dementie van Emile goed beschreven, wat het met hem doet, de verwardheid, de ongeremde emoties, het niet meer herkennen. Maar ook de angst en emotie van Joanne hoe het is om iemand zo achteruit te zien gaan.

Een verhaal over kwaliteit en kwantiteit van leven, zingeving, mindfulness en prachtige citaten met allemaal diepere lagen en een boodschap. Het is heel herkenbaar voor mensen die in de zorg werken (hebben gewerkt) of een dierbare van dichtbij kennen met dementie,
Het begin en het einde van het boek vond ik absoluut het sterkst, waarbij ik wil zeggen dat het einde van het verhaal zo goed en mooi is uitgewerkt. Overal is aan gedacht de cirkel is helemaal rond. Prachtig!!

“Aangezien je de windrichting niet kunt veranderen, moet je leren je zeilen bij te stellen.”