Bizar originele vertelstijl die nazindert

Zonder waarschuwing of aankondiging stuurde Boekerij mij een exemplaar van 56 dagen. Normaliter belandt deze onderaan mijn lezen-stapel, omdat ik ook aangevraagde recensie-exemplaren heb liggen, de boeken die ik moet lezen voor NBD Biblion, boeken die ik moet lezen voor mijn werk als bibliothecaris, op dit moment de exemplaren van de Hebbban thrillerprijs en zo kan ik nog wel even doorgaan (verwend kreng?) Toch trok dit boek mijn aandacht en gaf ik hem een beetje prioriteit. Het vorige boek van deze schrijver was een whydunnit, een genre dat ik niet vaak lees maar wat me toch wel kon bekoren. De achterflap was interessant, was het verhaal dat ook?

Als Ciara hem voor het eerst ziet – zomaar in de rij bij de supermarkt – is ze direct onder de indruk. Oliver lijkt onbereikbaar, maar hij wil haar toch beter leren kennen! Zou het echte liefde zijn? En hoe hervindt ze haar weg als dat niet zo is? Dan bereikt covid-19 de Ierse kust. De lockdown lijkt het einde van hun prille relatie. Tot Oliver voorstelt dat Ciara bij hem intrekt tot de lockdown voorbij is…
Als Oliver haar voor de vijfde keer ziet – alweer in de rij bij de supermarkt – is hij direct op zijn hoede. Ciara lijkt onschuldig, maar hij wil haar toch beter leren kennen. Is ze wie ze beweert te zijn? En hoe ruimt hij haar uit de weg als dat niet zo is? Dan bereikt covid-19 de Ierse kust. De lockdown lijkt het einde van zijn snode plan. Tot Ciara ermee instemt bij hem in te trekken tot de lockdown voorbij is…
56 dagen geleden ontmoetten ze elkaar in de supermarkt. 35 dagen geleden stelde hij voor dat ze bij hem zou intrekken. Vandaag treft de politie een ontbindend lijk aan in zijn appartement. Is dit de perfecte moord?

Het boek wordt geschreven in een onchronologische volgorde (van vandaag naar 56 dagen geleden, naar 8 dagen geleden of 81 dagen geleden) en vanuit verschillende perspectieven, namelijk die van Oliver, Ciara en de politie-agent (die me zodanig is bijgebleven dat ik me haar naam niet meer kan herinneren…). Dit is echter niet storend, omdat het voor de lezer toch logisch wordt gemaakt. Stukje bij beetje wordt er juist meer duidelijk van het moordonderzoek tot de verschillende motieven, interesses en gedachten van de personages, waardoor je graag verder blijft lezen over wat er op een andere dag, vanuit een ander perspectief gebeurd. Dit is erg ingenieus gedaan en kostte vast een hoop tijd voor de schrijver. Ook de achtergrond van de tijd van Covid-19 is zodanig gedaan dat dit niet storend is, maar juist bijdraagt aan het verhaal, omdat ze hun appartement nauwelijks kunnen verlaten.

Howard deinst ook niet terug voor plotwendingen, iets voor ik een groot fan van ben. Ondanks dat je in het midden van het verhaal toch wel een vermoeden hebt van hoe de vork in de steel zit, brengt ze je toch telkens op een ander spoor. Het is niet zo dat de personages, en vooral niet de rechercheurs, zo interessant zijn, maar door de interessante verhaallijn en plotwendingen die je niet aan ziet komen, liet deze whydunnit me toch vaak op het puntje van mijn stoel zitten. En toen ik eenmaal bij de laatste 50 bladzijden aanbelande, moest het boek echt uit.

Al met al verdient dit boek zijn punten door de tijdssprongen, perspectiefwisselingen en plotwendingen. Op het einde worden alsnog niet alle eindjes aan elkaar geknoopt en niet alle perspectieven (ahum, de politie-agent) zijn even interessant of belangrijk, maar dit weegt niet op tegen de positieve punten en de fijne schrijfstijl van de auteur. Een voorzichtige pluim voor dit bijzondere boek.