Een sprookjesachtig verhaal om bij in slaap te vallen

Eerder las ik met een heleboel plezier de Twisted Tales van Disney, die in Nederland worden uitgegeven door Gottmer. Ik las de hervertelling van Aladdin (mijn favoriete sprookje!) die ik heel gaaf vond, en de hervertelling van Belle en het Beest, ook één van mijn favorieten. Onverwachts kreeg ik ook de nieuwe hervertelling opgestuurd van Doornroosje, genaamd Als in een droom. Ik had niet zoveel met dat sprookje, maar wellicht vond ik de hervertelling wel tof?

Het had zo eenvoudig moeten zijn: een verslagen draak, een slapende prinses in een kasteel en een prins die klaarstaat om haar weer wakker te kussen. Maar als de prins in slaap valt zodra zijn lippen de hare raken, wordt duidelijk dat dit sprookje nog geen einde kent. Onder invloed van een vloek, uitgesproken door een wanhopige Malafide, moet prinses Aurora zien te ontsnappen uit een heel ander kasteel, overwoekerd door doornstruiken en omringd door een magisch landschap – dat is ontstaan in haar eigen dromen. Gelukkig staat Aurora er niet alleen voor: met de hulp van een charmante prins en oude bekenden neemt ze het op tegen de kwade fee. En om te slagen in haar zoektocht moet Aurora niet alleen ontdekken wie haar echte vrienden zijn, maar ook wie zij zelf eigenlijk is.
De tijd tikt gestaag verder… lukt het Doornroosje om op tijd te ontwaken?

Het concept is gaaf: Het is als een droom in een droom, waaruit Aurora moet zien te ontsnappen. Tegelijkertijd is dus alles wat ze denkt te weten, niet waar. En dat doet dingen met haar. De karakterontwikkeling door het verhaal heen is dus spectaculair. Aurora gaat van een hulpeloos, gehoorzaam meisje naar iemand die twijfelt over alles: Regels, wetten, de mensheid, vrouwenrechten en meer. Ze ontwikkelt zich tot een maatschappelijk geëngageerde powerwoman en à la 2023 is dat precies wat we willen.

Het bovenstaande is dan ook het positieve aan het boek, want de plot is een beetje… Slaapverwekkend. Letterlijk en figuurlijk in dit geval. Ondanks dat het idee voor de plot ontzettend goed is – en vooral de manier waarop de prins (en zijn vader!) in het verhaal worden verweven en de gore en actie waarmee alles gepaard gaat – duurt het allemaal veel te lang. Het boek is ongeveer 450 pagina’s lang, maar het verhaal had makkelijk in 200-250 pagina’s gepast. De hele queeste waar Aurora en prins Philip aan beginnen, duurt simpelweg veel te lang en ook de confrontatie met Malafide – waar je de hele tijd tegenaan loopt te hikken – duurde meer dan 50 pagina’s. Onnodig.

Het idee is dus ontzettend tof, er zit veel actie in het boek en het is een originele twist, maar het duurde ontzettend lang en wist mijn aandacht vaak niet vast te houden. Ik denk ook dat als dit één van mijn favoriete sprookjes was geweest, ik het wellicht wat interessanter had gevonden. Helaas was dat niet het geval. Jammer, maar helaas.