Niet voor tere zieltjes

Eerder las ik met veel plezier de boeken van Chris Carter. Nu alweer het vierde deel in de reeks met detective Robert Hunter is vertaald, moest ik hem natuurlijk weer lezen. Ik prijs deze serie immers vaak aan bij collega’s en vrienden.

Een student verpleegkunde krijgt de schrik van haar leven als ze haar patiënt, officier van justitie Derek Nicholson, op brute wijze vermoord in zijn bed aantreft. De moord lijkt zinloos, aangezien hij terminaal ziek was en nog maar kort te leven had. Wat profiler Robert Hunter en zijn collega Carlos Garcia het meest schokt, is de aanwijzing die de moordenaar heeft achtergelaten. Waarom zou hij met de politie willen communiceren?
Terwijl Hunter en Garcia hun onderzoek starten, wordt er een lichaam gevonden dat op dezelfde manier is toegetakeld. De seriemoordenaar ziet zichzelf als kunstenaar, concludeert Hunter, die door zijn ervaring precies weet hoe dit soort verknipte geesten denken. En juist dat vermogen zou ditmaal weleens zijn doodvonnis kunnen betekenen…

Hoofdpersonage Robert Hunter en zijn partner Carlos Garcia zien we nu voor de vierde keer terug in de serie. Ze zijn een prachtig duo samen: Waar Garcia iets meer impulsief en emotioneel is, is Hunter rationeler en introverter, en een echte lone wolf. Hoewel hun uiterlijkheden en dagelijkse bezigheden niet uitgebreid worden beschreven is het niet moeilijk een band met ze op te bouwen. Ook wordt er een nieuw karakter geïntroduceerd: Tech-wizz Alice, die ook niet op haar mondje gevallen is. Er zindert iets tussen Hunter en Alice, wat niet per se afbreuk doet aan het verhaal, maar het ook niet veel sterker maakt. Toch is Alice en welkome toevoeging van het stel.

Evenals in eerdere boeken, deinst Carter niet terug van gruwelijkheid (de kunstwerken van ledematen, I mean…), is de schrijfstijl subliem en leest dit boek als een spannende Netflixserie. Elk hoofdstuk is slechts een paar bladzijden lang en eindigt vaak in een cliffhanger waar je U tegen zegt, waardoor je niet kan stoppen met lezen. Er worden een hoop personages geïntroduceerd en ondanks dat geniale detective Hunter je altijd een paar stappen voor is, kun je als lezer uiteindelijk ook de verbanden leggen en de moordenaar ontmaskeren. Ondanks dat dat mogelijk is, weet Hunter toch menig thrillerliefhebber te verrassen en is vaak niets wat het lijkt. Je weet dat je ergens naartoe werkt: De moordenaar begint een patroon te krijgen en ze moeten dit stoppen voor het te laat is, de spanning bouwt zich hierdoor heel slim op. De ontknoping is wederom magnifiek en blijft nog dagen door je hoofd spoken.

Al met al is De Beeldhouwer weer een geweldige gruwelijke thriller met Hunter en Garcia in de hoofdrol. Ik heb weer in de late uurtjes met een lampje naast mijn bed gezeten omdat ik per se wilden weten hoe dit af zou lopen en wie de moordenaar was. Opnieuw is dit verhaal niet voor de tere zieltjes, hoewel er ook een ethisch aspect aan te pas komt. Hier wil ik echter niet teveel over kwijt – dan moet je het zelf lezen! Ben je een thrillerliefhebber en nog op zoek naar dát boek om te lezen in je vakantie? Twijfel dan niet langer: Dit is het.