Het non-fictie aspect maakt gelukkig een hoop goed

De dood van Harriet Monckton – een thriller die zich afspeelt in de 19e eeuw en is gebaseerd op een waargebeurde casus – werd onlangs bejubeld in de bekende talkshow De Wereld Draait Door. De boeken van auteur Elizabeth Haynes zijn in meer dan twintig landen vertaald (voor Nederland door Yolande Ligterink) en krijgen goede kritieken. Dat laat de lezer denken dat er veel talent schuilt in deze schrijfster, en dat het verhaal veel moet beloven. 

De titel laat weinig twijfel over de strekking van het verhaal. Het boek draait natuurlijk om Harriet Monckton, een 23-jarige lerares die in 1843 dood wordt gevonden achter de kapel in het kleine plaatsje Bromley. Hoewel Harriet op het eerste gezicht een geliefd meisje lijkt te zijn, zijn er toch een hoop mensen met een motief om haar uit de weg te ruimen. De vraag is alleen: Wie is de dader? 

Het boek bestaat uit vijf delen, naast de proloog en epiloog. Het eerste deel speelt zich af net na de dood van Harriet in 1843 en wordt gevolgd door de bekentenis van eerwaarde Verrall, waarna er een gedeelte komt dat zich afspeelt in 1846, dan een stuk uit het dagboek van Harriet, en dan gaan we weer terug naar 1843. Ondanks dat er absoluut genoemd moet worden dat het een zeer originele opbouw is die dynamiek in het verhaal brengt (voornamelijk vanwege de passages uit het dagboek), duurt het eerste deel echt te lang. 

Doordat het boek iets meer dan 500 pagina’s bevat mag al gesproken worden van een klepper, maar als het inleidende eerste deel van het verhaal meer dan 200 pagina’s is, moet er niet gek opgekeken worden als mensen afhaken. Dit deel fungeert namelijk als een introductie van de personages die de potentiële daders kunnen zijn, geeft achtergrondinformatie over Harriet en een beschrijving van de onderlinge sociale structuur in Bromley. Er wordt te veel uitgeweid over van alles, de sfeer zit er niet lekker in en de concentratie wordt op de proef gesteld. 

Het geheel krijgt echter meer kleur vanaf het tweede deel en verder. Er wordt in de geschiedenis van eerwaarde Verrall gedoken en in het dagboek van Harriet, waardoor je steeds dichter bij de waarheid komt te zitten. Dit heeft de schrijfster zeer goed klaargespeeld wanneer je je bedenkt dat het verhaal is gebaseerd op een ware gebeurtenis. Ze geeft dan ook zelf aan dat deze delen (het tweede en vierde) helemaal zelf zijn verzonnen, maar wel goed in het verhaal passen. Hier kun je het als lezer enkel mee eens zijn. 

De sfeer en onderlinge relaties in het kleine dorpje worden duidelijk neergezet, waardoor je al snel merkt dat de schrijfster haar research grondig gedaan heeft. Alleen al voor dit laatste feit zou je als lezer je hoed afnemen. Al met al is De dood van Harriet Monckton echter een langzame true crime-roman, die vakkundig door Haynes in elkaar is gezet, maar een flinke vaart mist in het begin en ook qua spanning wat te wensen overlaat.