Romeo en Julia in Shanghai

Shanghai, 1926. Een bloedvete tussen twee bendes kleurt de ­straten rood en laat de stad achter in hulpeloze chaos. In het oog van de storm staat Juliette Cai: de achttienjarige erfgename van de Scharlaken Rozen, een netwerk van criminelen dat zich ver boven de wet waant. Hun enige rivalen zijn de Witte Magnolia’s, een beruchte bende die al generatieslang tegen de Scharlaken Rozen vecht. Aan het hoofd staat hun erfgenaam, Roma Montagov, Juliette‘s eerste liefde… en de eerste die haar verried. De genadeloze machtsstrijd is niet het enige wat de straten onveilig maakt. Een duistere kracht drijft mensen letterlijk tot waanzin. Als de eerste dodelijke slachtoffers vallen, wordt de noodtoestand uitgeroepen. Is het een besmettelijke ziekte? Schuilt er een monster in de schaduwen? Als erfgenamen van de machtigste bendes zullen Juliette en Roma hun krachten moeten bundelen om de inwoners te beschermen. Voordat er niemand meer is om over te heersen.

Allereerst is de setting geweldig en zó origineel. Heb je ooit eerder een fantasyboek gelezen met een bizarre, mysterieuze entiteit, maar ook met twee maffiabendes in de jaren ’20 in een grote, Chinese stad? Ik denk het niet. Dit intrigeerde me enorm, samen met het feit dat je dit boek gewoon wilt hebben voor de looks. De stad en zijn politieke achtergrond (opkomst van het communisme, nasleep van de Eerste Wereldoorlog) is dan ook geweldig en reuze interessant. Stiekem had ik er nog iets meer van willen lezen, maar de schrijfster doet dit wel goed. De clubs en ondergrondse dreiging komen tot leven en de verschillende talen droegen hier absoluut aan bij.

De plot is niet meteen enorm sterk, maar langzaam bouwen de spanning en romantiek zich op. Er gebeurde, ondanks de perspectiefwisselingen tussen Juliette, Roma en Kathleen, niet erg veel en het verhaal krijgt pas vaart bij de laatste 100 pagina’s. Hiervoor leer je echter wel meer over het verleden van Juliette en Roma, want al gauw blijkt dat daar wel iets is voorgevallen. Alsnog had ik het gevoel dat er wel wat weggehaald had mogen worden om het verhaal zo continue interessant te houden. Je wilt immers het gevoel hebben dat je je boek overal mee naartoe wilt nemen omdat je móet weten hoe het afloopt. Dit had ik pas op het einde, toen er meer werd ingegaan op de waanzin. En ja, daar heb je best een sterke maag voor nodig!

Ook kreeg ik niet zo goed hoogte van de hoofdpersonages, en ik denk dat dat tevens komt omdat je niet vanuit de ik-persoon leest bij hen. Hierdoor zijn het veel feitelijke beschrijvingen van hun acties en dialogen en weet je daarbij niet goed wat er in hun hoofd omgaat. Aan de ene kant was dit jammer, aan de andere kant hadden de personages alsnog genoeg diepgang om interessant te zijn voor een tweede deel.

Al met al is mijn mening over Dochter van de Scharlaken Rozen wisselend, maar overwegend positief. Het is een goed boek, begrijp me niet verkeerd, maar ik werd niet meegesleurd door het verhaal. De personages zijn leuk, de plot is prima, maar vooral de setting is ontzettend gaaf en origineel.