Romantische oorlogsroman of episch fantasyverhaal?

Onverwachts kreeg ik Hemelse Rivalen op mijn deurmat. Het sprak me enorm aan, niet alleen ziet het boek er prachtig uit, ik had al veel goede dingen gehoord en Bookstagram stond er vol mee. Een fantasyboek met een vleugje romantiek, helemaal mijn ding! Toch?

Terwijl een wrede oorlog tussen goden door het land woedt, probeert Iris Winnow haar leven weer op de rails te krijgen. Haar moeder worstelt met verslaving en haar broer wordt vermist aan het front, dus het is aan Iris om de familie te onderhouden. Ze gaat bij de Oath Gazette werken, waar ze met de arrogante Roman Kitt moet concurreren om de felbegeerde promotie tot columnist.
Intussen schrijft Iris verwoed brieven aan haar broer. Op magische wijze belanden de brieven echter in de handen van Roman. Wanneer hij anoniem terugschrijft, ontstaat er een band die Iris helemaal naar het front van de strijd zal leiden: voor haar broer, voor het lot van de mensheid en voor de liefde.

Hemelse Rivalen wordt geschreven van enerzijds Iris Winnow, en anderzijds Roman Kitt. Zij werken allebei als verslaggevers en concurreren elkaar al jaren de tent uit, maar weten niet dat ze elkaar anoniem schrijven met een magische typmachine. Iris is een sterk meisje dat zich staande houdt ondanks alle tegenslagen (haar verslaafde moeder, haar broer die naar het front is en waar ze geen contact meer mee heeft), maar als je me zou vragen om haar te beschrijven, zou ik het eigenlijk niet weten. Slim is het enige wat bij me opkomt. Verder spatte haar persoonlijkheid niet per se van de pagina's af. Hetzelfde geldt ongeveer voor Roman Kitt, hoewel hij dat nog wel meer had dat Iris. Hij weet wat hij wil (namelijk Iris, een succesvol verslaggever worden en niet conformeren aan de eisen van zijn ouders) en is doortastend, maar verder kom je weinig over hem te weten. Ik voelde nauwelijks een band met de personages, en dat vond ik jammer.

Ik snap dat mensen de plot tof vinden, want het is ietwat origineel. De mythes, de oorlog, de magische schrijfmachine, dat heeft wel wat! Ik ging er waarschijnlijk in met de verkeerde verwachtingen: Ik verwachte een magisch fantasyverhaal met flink wat actie (hij wordt ook - geheel onterecht - vergeleken met Fourth Wing), maar je moet het meer zien als een romantische oorlogsroman met een vleugje fantasy. Dit viel me dan ook meteen tegen, want ondanks dat er best wat gebeurt, had het verhaal weinig vaart en zie je de romance natuurlijk van mijlenver aankomen.

Oké, nu ik heb genoemd wat ik minder goed aan het verhaal vond (wat ook echt te maken had met mijn verwachtingen), wil ik toch even vertellen waarom je het zou moeten lezen en het boek toch een voldoende van mij krijgt: De laatste 50 bladzijden maken namelijk ontzettend veel goed. Er gebeurt veel, er is een plotwending, het fantasy-aspect komt meer aan bod en ik werd benieuwd hoe het verhaal verder ging. Ook lees ik weinig oorlogsromans en is het daarom interessant: Het leven in de loopgraven, de constante dreiging van geweld en het risico van het werk als oorlogsverslaggever worden gedetailleerd en realistisch beschreven. Absoluut niet slecht dus en de schrijfstijl van Rebecca Ross is top, maar de plot kon echt beter (en de vergelijking met Fourth Wing is, nogmaals, geheel onterecht.)