Minder mysterie van Christie

Mijn favoriete boek (misschien wel aller tijden) is En toen waren er nog maar… Van Agatha Christie. Zij is en blijft de koningin van whodunnits. Uitgeverij Rainbow is bezig haar boeken in een nieuwe editie (hardcover met prachtige kaften) uit te geven, en toen ik de kans kreeg er eentje te lezen die ik niet kende, greep ik die natuurlijk meteen. Zat ik weer op het puntje van mijn stoel of viel hij tegen?

Door een drietal moorden in korte tijd is het hele land in paniek. De dader lijkt zich van A tot Z door het alfabet heen te werken. A is voor mevrouw Asher in Andover, B is voor Betty Barnard in Bexhill, C is voor Carmichael Clarke in Churston. Wie is het volgende slachtoffer en waar zal de moord plaatsvinden? Het zelfvertrouwen van de moordenaar kent geen grenzen, maar het opzettelijk achterlaten van aanwijzingen om detective Hercule Poirot te tarten zal zijn eerste en fatale fout blijken…

Als ik terugkijk naar mijn ervaring met Christie, heeft Poirot (in tegenstelling tot Miss Marple) een plekje in mijn hart veroverd. Aangezien het ABC-mysterie weer draait om Poirot, was ik in eerste instantie enthousiast. Het enthousiasme maakte plaats voor een lichte teleurstelling toen ik erachter kwam dat het perspectief eigenlijk komt vanuit Kapitein Hastings, een vriend van Poirot. Ook komt het perspectief van de vermoedelijke moordenaar hier en daar aan bod. Beiden vond ik niet zoveel toevoegen, mede doordat ik weinig hoogte kreeg van Hastings en hij een beetje overbodig voelde. Misschien wilde ik simpelweg meer Poirot.

Hoewel ik niet lekker door het verhaal heen kwam (wat voornamelijk lag aan de perspectieven, want het verhaal heeft lekker veel vaart) had Poirot al een tijd door hoe de vork in de steel zat, en kwam het mysterie (wie is de moordenaar en vooral, waarom?) uiteindelijk toch tot een ontknoping bij een spannende ontmaskering. Zoals vaak zie je dit aankomen bij een verhaal van Poirot, en heb ik vaak teruggebladerd om te kijken wat ik gemist had. Zó ingenieus, Christie blijft een whodunnit-legende.

Al met al heb ik gemengde gevoelens over dit boek. Ondanks dat het een (goed) Poirot-mysterie is, haalt het het niveau niet van o.a. Moord op de Orient Express en En toen waren er nog maar… Hoewel ik heb genoten van de ontknoping, duurde het me allemaal wel lang en kwam ik niet helemaal in het verhaal. Desondanks moet je Christie sowieso een kans geven als je even lekker wil puzzelen.