Wat lees ik nu eigenlijk?

Weg is het debuut van de Amerikaanse auteur Bill Beverly, een thriller die in 2016 de Gold Dagger won; een prijs voor het beste misdaadboek van dat jaar. Deze toonaangevende prijs zorgt voor hoge verwachtingen.

Weg, vrij vertaald van de originele titel Dodgers, draait om de vijftienjarige East. East is geboren en getogen in The Boxes, een achterbuurt in Los Angeles. Hier is hij bewaker van een drugspand om geld te verdienen voor zijn verslaafde moeder. Wanneer de politie op een dag opduikt om het drugspand op te doeken, krijgt East een nieuwe klus: met een aantal andere jongens, waaronder zijn broertje, een man vermoorden in een paar staten verderop. Er gebeurt van alles onderweg, tijdens en na de klus, wat het leven van East en de rest van de jongens voorgoed zal veranderen.

Zoals eerder genoemd zijn de verwachtingen hoog door de toonaangevende prijs die het boek heeft verkregen voor beste misdaadroman. Het ‘misdaadroman’- of thrillergevoel is echter ver te zoeken: Het lijkt meer op een langdradige coming-of-age Young Adult roman, met een vleugje misdaad. Een daadwerkelijke misdaadroman of thriller is het niet te noemen, het bevat te weinig spanning en houdt de aandacht van de lezer nét niet lang genoeg vast.

Het verhaal verloopt traag en dat heeft weinig te maken met de beschrijvende, maar fijne schrijfstijl: Het speelt zich voornamelijk af in het busje waarmee de jongens naar de klus rijden, en East geeft ons een uitgebreid (lees: in totaal misschien 50 pagina’s lang) kijkje in zijn gedachten over de ellenlange landschappen. East is een jongen met een donkere huid die zich daar erg bewust van is, en die nooit buiten zijn eigen woonplaats is geweest, en zich dus verwondert over alle dingen om zich heen tijdens de rit. Het zal sommige lezers misschien kunnen bekoren om een boek te lezen vanuit zo’n uitgesproken perspectief, hoewel het voelt als een eeuwige reis naar de klus. Het voelt dan ook niet of je vanuit het perspectief van een jonge jongen leest, hiervoor lijkt hij te wereldwijs, hij houdt zich aan de regels en komt snel ter zake, als een volwassene die zijn (illegale) werk doet. Hij praat dan ook niet veel met zijn medereizigers, is voornamelijk op zichzelf en volgt slechts bevelen op.

Het einde is interessant, hoewel enigszins voorspelbaar en teleurstellend. Doordat het verhaal pas op de helft van het boek een beetje op gang komt, zal het de aandacht van de doorsnee lezer niet lang genoeg vast kunnen houden. Wat erg jammer is, want de plot heeft zeker potentie. Voor spanning hoef je dit boek niet op te pakken.