Intrige, beklemming en politieke verdeeldheid

Harlan Coben is geen onbekende naam in de thrillerwereld: Hij heeft al flink wat titels op zijn naam staan, prijzen gewonnen en werd eerder zelfs door niemand minder dan Stephen King bejubeld. Zijn thriller Wild, dat dit jaar op de Nederlandse markt verscheen in vertaling van Jan Pott, is een standalone over de jongen Wilde, die dertig jaar geleden in het bos werd gevonden.

‘Hij kon zich geen ander leven herinneren.’

Het verhaal speelt zich echter af in het heden, waar hij met strafrechtadvocate en goede kennis Hester de verdwijning van de puber Naomi Pine probeert uit te pluizen. Op het eerste gezicht lijken de verhaallijnen weinig met elkaar te maken te hebben. maar al snel komen ze samen. Het gehele plaatje wordt naarmate het boek vordert steeds duidelijker, als touwtjes die je met elkaar kunt verbinden. Het boek bestaat uit drie delen, waardoor je ook echt drie ontknopingen hebt die op elkaar doorgaan.

De schrijfstijl van Coben is fijn: Gesprekken duren niet te lang, komen tot de kern en er worden geen te lange zinnen gebruikt. Ook wordt humor op een subtiele manier verwerkt. Het personage Hester is heerlijk droog en sarcastisch, hoewel ze een heftig verleden heeft en haar mannetje duidelijk staat. Ook Wilde kan zich goed staande houden, voelt zich sterk verbonden met de natuur en is nuchter en rationeel. Hij lijkt alles beter te weten, maar weet alles ook daadwerkelijk beter en loopt er niet mee te koop. Daarmee zijn zij beiden verfrissende hoofdpersonages met verschillende belangen in de verdwijning van Naomi Pine.

Waarmee Wild onder andere sterk verschilt van andere op zichzelf staande thrillers, is dat je als lezer niet alle acties van de hoofdpersonages meekrijgt. Ze dragen, net als echte mensen, geheimen met hen mee. Wild onderscheidt zich nog verder door de politieke ondertoon die er in het verhaal zit. Al snel kun je als lezer dingen gaan relativeren (de wereld is niet zo zwart-wit als hij op het eerste moment lijkt) en komen ook onderwerpen als racisme en ethiek de hoek om kijken. Het personage Rusty Eggers doet daarnaast sterk denken aan de Amerikaanse leider Trump, qua uitspraken en handelingen.

‘Het leven is geen kwestie van zwart en wit, Wilde. Dat denken mensen tegenwoordig wel graag, online worden voortdurend extreme standpunten genoemd. Iets is goed of slecht. Maar het leven speelt zich vooral af in grijstinten. Het leven is een kwestie van nuances.’

Wild is een positieve verrassing. De enige kritiek die aangekaart kan worden is de cover. Die doet geen eer aan aan het meesterlijke verhaal, maar lijkt een clichématige thriller te voorspellen. De intrigerende ontknopingen, diepere politieke boodschappen en verfrissende personages zorgen er echter voor dat je door wilt blijven lezen en wilt weten hoe de vork in de steel steekt. De ideale ingrediënten voor een meesterlijke thriller.