Ongeloofwaardige en voorspelbare soapserie

Let op: deze recensie kan spoilers bevatten over Gouden kooi.

Zilveren vleugels is het tweede deel is de serie over Faye en het vervolg op Gouden kooi. De wraakroman is geschreven door Camilla Läckberg, bekend om haar duizelingwekkende thrillers, en vertaald door Elina van der Heijden en Sophie Kuiper.

Zoals in Gouden kooi gaat het verhaal over Faye, die na haar wraakplan op haar ex-man Jack geniet van het succes van haar bedrijf Revenge. Vlak voor ze gaat uitbreiden naar de Verenigde Staten komen er echter beren op de weg: iemand probeert steeds meer aandelen te kopen in Revenge. Faye moet er iets aan gaan doen, anders is het game over.

Dat Faye plezier heeft van haar leven als zakenvrouw, is duidelijk. Zo duidelijk zelfs dat het begint te irriteren. Waar Faye's persoonlijkheid in Gouden kooi – als zielige vrouw die zichzelf bij elkaar moet rapen en naar de top kruipt – eruit sprong, was dit in het vervolg ver te zoeken. Het enige wat Faye lijkt te doen is genieten van haar rijkdom door chique te eten, veel champagne en wijn te drinken, allerlei dure artikelen te kopen die ze niet nodig heeft en door seks te hebben met wie ze wil. Of ze een leegte op probeert te vullen of het gewoon naar haar zin heeft, is tevens niet duidelijk, want haar gedachten zijn vermoeiend en leeg.

‘Ze hield haar glas omhoog en keek naar de rode wijn, die fonkelde als robijnen tegen de achtergrond van de vlammen. Ze rekte zich uit om wat taleggio te pakken.’

De overdaad aan seks, eten en drinken zorgt er eveneens voor dat de spanning en diepgang ver te zoeken zijn. De enkele intrige zit hem in de terugblikken naar de kindertijd van Faye, waarbij je iets meer over haar ontwikkeling te weten krijgt. De fragmenten geven enige nuance en je begint te snappen waar ze vandaan komt, maar zelfs deze terugblikken zijn te voorzien en worden 100 pagina’s van tevoren aangekondigd.

De voorspelbaarheid van de plot is continu duidelijk, waardoor het lijkt alsof er te weinig nagedacht is over de spanningsboog en de ontwikkeling van het verhaal. De keuze voor de dader is te makkelijk, het einde is voorspelbaar en het geheel doet enorm denken aan een bekende Hollywoodfilm of soapserie. Wat het verhaal mist aan voorspelbaarheid, heeft Läckberg daarnaast opgevuld met ongeloofwaardige passages, zoals over een omgekochte politie-agent zonder motief en gevangenisontsnappingen.

Zilveren vleugels is een afgeraffelde, voorspelbare en ongeloofwaardige wraakroman, gevuld met passages over seks, chique eten en drank. De schrijfstijl is prima, en daar is alles mee gezegd. Läckberg moet zichzelf opnieuw gaan bewijzen, want dit verhaal is absoluut geen hoogstandje. Zilveren vleugels leest als een soapserie waarvan je het einde al van mijlenver aan ziet komen.