Ondanks enkele minpunten intrigerend en ontroerend verhaal

Op een dag komt er een meisje met een wolvenjong op haar arm uit het Olympic National Forest gelopen. Ze praat niet en al gauw blijkt dat het lastig wordt om te achterhalen wie dit meisje is. Agente Ellie roept de hulp van haar zus Julia in, een uitstekende maar ook een in ongenade gevallen psychiater. Julia is vastbesloten om het meisje te helpen om haar angsten te verwerken en een thuis te vinden.

Kristin Hannah schreef meer dan twintig romans. Als de Wolven huilen verscheen eerder onder de titel Alice, het wolvenmeisje. In zowel de huidige als de oorspronkelijke titel wordt dus verwezen naar de wolf. Deze komt letterlijk in het verhaal voor in de rol van het wolvenjong dat het meisje vergezelt. Het is echter ook een verwijzing naar de term wolfskinderen: wilde kinderen die van jongs af aan zonder menselijk contact zijn opgegroeid en daardoor geen menselijk gedrag vertonen en de taal niet of nauwelijks beheersen.

Dit intrigerende thema is de rode draad door het boek. Kan Julia het meisje dat al zo verwilderd is nog helpen om te praten en om menselijk gedrag aan te leren? Het tempo verloopt traag, maar dat is juist realistisch. Zaken als deze zijn niet zomaar opgelost en het socialiseren van een verwilderd kind kan alleen met hele kleine stapjes.

Mooi is dat niet alleen het meisje zich ontwikkelt, Julia zelf maakt ook sprongen. Haar zelfvertrouwen heeft een flinke deuk opgelopen sinds ze publiekelijk verantwoordelijk gehouden werd voor het schietincident van haar cliënte. Niet alleen haar omgeving, maar ook zijzelf moet weer gaan geloven in haar kunnen. Het wolvenmeisje is voor haar als een strohalm.

"De lichamelijke littekens van dit meisje zouden wel eens in het niet kunnen vallen bij haar emotionele trauma." "Dan heeft ze geluk dat jij hier bent." "In feite ben ik degene die geluk heeft."

De meeste fragmenten lezen we vanuit het perspectief van kindpsychiater Julia en agente Ellie. Af en toe is er een fragment vanuit het meisje. Hoe verder het verhaal vordert, hoe frequenter haar perspectief voorbij komt. Hierdoor leer je het meisje niet alleen kennen vanuit hoe de volwassenen naar haar kijken, maar ontdek je ook meer over haar innerlijke wereld. De ontwikkeling van het meisje, van Julia en van de groeiende band tussen hen beiden zijn goed uitgewerkt en ontroert.

Wat jammer is, is dat de andere personages minder goed uit de verf komen en soms wat clichematig overkomen. De romantische verhaallijn overtuigt zelfs in het geheel niet. Daar komt bij dat het einde ineens erg snel afgewikkeld wordt en niet heel realistisch overkomt. Dat laat de lezer toch een beetje onbevredigd achter. Als de wolven huilen heeft dus enkele minpunten, maar is over het algemeen genomen een intrigerend en ontroerend verhaal.