Meeslepend tweede deel

Eleanora zet na een ongemakkelijke reis eindelijk voet aan wal in Thrill, waar haar doel is om zo snel mogelijk haar grootmoeder te bereiken en zich bekend te maken als erfgenaam van de smaragden troon. Al snel merkt ze dat dat gemakkelijker gezegd dan gedaan is. Ze kent de weg niet, heeft geen connecties en is ook nog eens onbekend met de gebruiken van Eliflain. Terwijl ze op zoek is naar haar grootmoeder en uit probeert te zoeken wie ze zelf nu echt is, zijn er verschillende partijen ook op zoek naar haar. Al snel wordt Eleanora de spil van een politiek spel. Wie kan ze vertrouwen?

De smaragden troon is het tweede deel in de serie ‘De laatste erfgenaam’, die naar verwachting zes boeken zal gaan beslaan. Behalve het eerste deel, De saffieren troon, schreef Evi F. Verhasselt eerder al het losstaande De tranen van Tataneh. Met haar boeken laat de Antwerpse Verhasselt zien dat goede fantasy niet van ver hoeft te komen.   Anders dan het eerste deel, waarin de actie meteen losbrak, bouwt De smaragden troon rustig op.

Tot aan het einde van het boek zit er weinig actie in. Toch zit er veel spanning in het verhaal, alleen is deze subtieler (en daardoor interessanter) dan in het vorige deel. Dit komt met name door de vele politieke intriges in het verhaal. Deze zijn goed uitgewerkt en behouden tegelijkertijd lange tijd een mysterieuze sfeer. Wanneer de actie eenmaal losbarst, is deze goed gedoseerd. Interessant zijn de magische krachtmetingen. Eleanora mag dan duidelijk een van de sterkste magiërs ooit zijn, door haar onervarenheid is ze vaak eerder een gevaar voor zichzelf dan voor haar tegenstanders. Het maakt de uitkomst van de confrontaties daarmee ook minder voorspelbaar.

Er worden veel nieuwe personages geïntroduceerd, maar doordat er een duidelijke lijn in het verhaal zit, wordt dit niet verwarrend. Sommige personages, zoals Eleanora’s nieuwe Dayna-Mór (lotsridder) Lynith, worden na de introductie verder uitgediept, andere personages blijven meer aan de oppervlakte. Soms heeft dit tot gevolg dat een personage wat stereotype overkomt, zoals de neef van Eleanora, die echt als de slechterik neergezet wordt. Eleanora, die zelf wel mooi uitgewerkt is, had wel een complexere tegenhanger verdiend.

Waar haar neef duidelijk niet geschikt is voor de troon, is dat bij Eleanora ook nog maar de vraag. Haar naïviteit en gebrek aan opleiding maken ook haar niet de meest passende kandidaat. Ze ontwikkelt zich echter wel, zowel emotioneel in haar identiteit als in haar magie. Alhoewel Eleanora steeds meer in een elf verandert, behoud je als lezer de binding met haar. Haar gevoelens komen goed over en je kan niet anders dan met haar mee te leven.

Verhasselt weet niet alleen alle gevoelens goed over te brengen, ze beschrijft ook de omgeving gedetailleerd. Het kost daardoor weinig moeite om je de wereld voor te stellen:

‘De vloer waarop ze stond, was een mozaïek van groene en witte marmeren tegels die glansde als een spiegel en vanuit de top van de koepel boven haar hoofd droop een luster van veelkleurig geblazen glas als een wijnrank naar beneden.’

De smaragden troon is al met al een interessant verhaal waarin het hoofdpersonage Eleanora op meerdere vlakken groeit. De mooie wereldbeschrijvingen, de sterk neergezette magische krachtmetingen en de vele politieke intriges maken het tot een meeslepend tweede deel dat reikhalzend doet uitkijken naar het vervolg.