Mooi tweede deel met sterke boodschap

Qelarha en Dalnohr zijn vastbesloten om de ziekte, die alle energie uit het leven om hem heen opzuigt, te stoppen. Waar deze ziekte vandaan komt en hoe deze te genezen valt, dat weten ze echter niet. Ze gaan op reis om de oplossing te vinden en hopen dat de aardemagie van Dalnohr en de vuurmagie van Qelarha samen sterk genoeg zullen zijn om het verval van de wereld een halt toe te roepen.

De tocht is het tweede deel van het tweeluik Lathrain. Net als in het eerste deel staan het mensenmeisje Qelarha en de elf Dalnohr centraal. Waar Dalnohr eerst nog de macht had over Qelarha, staan ze nu op gelijke voet, als geliefden. Beiden moeten nog wel wennen aan deze nieuwe rollen en hun relatie is gedurende De tocht dan ook volop in ontwikkeling. Ook Qelarha zelf ontwikkelt zich, vooral ten opzichte van haar magische krachten. Haar vuurmagie boezemt haar in eerste instantie veel angst in en pas als zij zich in emotioneel opzicht verder ontwikkelt, kan ze ook haar magie verder leren beheersen. Toch is het duidelijk dat ze geboren is om deze magie te gebruiken, haar naam betekent niet voor niets helder vuur.

Tijdens hun tocht ontmoeten Qelarha en Dalnohr andere elfen en mensen. Deze ontmoetingen zijn echter vluchtig en dus leren we de andere personages niet echt kennen. Dat is soms jammer, maar door het karakter van hun reis is het ook logisch dat ze niet de tijd hebben om anderen goed te leren kennen. Op het moment dat ze twee reisgenoten krijgen, is er wel meer aandacht voor deze personages, al leren we de reisgenoten niet zo goed kennen als Qelarha en Dalnohr zelf.

De schrijfstijl is wederom prettig, hierdoor leest het boek vlot door. Ook de gebeurtenissen volgen elkaar vlot op, al lijken sommige problemen wel een beetje te gemakkelijk opgelost te worden. De eindstrijd tegen de ziekte is voorspelbaar. Dat het mooi beschreven is, maakt dat weer goed. De liefde voor de natuur en de strijd om de aarde te beschermen tegen verval spreekt enorm uit dit boek. De boodschap in dit boek is krachtig.

Dat geldt ook voor de duidelijke wens die Qelarha en Dalnohr uitspreken ten opzichte van hun twee volken: Dat ze ooit één volk zullen zijn. De elfen en de mensen wonen al jarenlang apart en hebben vele vooroordelen over elkaar. In dit tweede deel zijn er toch diverse elfen en mensen die met elkaar in contact komen. Dat contact verandert hen, ten goede, ze leren zich open te stellen voor anderen en daardoor leren ze ook van elkaar. Mensen en elfen beginnen te beseffen dat de angst voor elkaar (die zich soms vertaalde in neerbuigendheid) ongegrond is. Naast de opvallende verschillen blijken ze bovendien toch ook veel met elkaar gemeen te hebben. De parallellen naar de werkelijke wereld zijn snel getrokken.

De tocht is een mooi tweede deel van het tweeluik en heeft net als het eerste deel een sterke boodschap over de natuur en over de omgang tussen mensen van verschillende culturen, alleen dan in een fantasysetting. Het verhaal zelf is af en toe iets te voorspelbaar en obstakels worden soms te gemakkelijk overwonnen, maar desondanks blijft het boeien. De sterke boodschap die dit boek neerzet heeft daar zeker aan bijgedragen.