Eetstoornis als probleem van hele gezin

Hille komt uit een sportief gezin: er wordt veel gefietst en geschaatst. In 2016 ziet ze een foto in de krant van fitgirls. Met fitgirl Marit, die net als haar schaatst, kan ze zich identificeren. Hille leest diens blogs en gaat ook experimenteren met koken, zo maakt ze bijvoorbeeld de healthy brownies die als basis zwarte bonen hebben. Het sporten en gezond willen eten begint echter steeds extremere vormen aan te nemen en Hille ontwikkelt een eetstoornis. Op het moment dat ze zelf inziet dat ze ziek is, start het proces van de behandeling en het overwinnen van deze eetstoornis. Als blijkt dat Hille een hartafwijking heeft en een stabiel gewicht nodig heeft om geopereerd te mogen worden, wordt het overwinnen van de eetstoornis nog belangrijker. 

Hille Steenhuis en haar vader Henk Steenhuis brachten samen het boek Hongerklop uit, waarin ze verhaal doen van het ontstaan van en het vechten tegen de eetstoornis van Hille. Het verhaal start eind 2016 en loopt door tot begin 2019. Een eetstoornis is een ziekte die langdurig duurt, dus was het een logische keuze om een langere periode te beschrijven. Hille beschrijft naast diverse gebeurtenissen ook haar gevoelens en gedachten binnen deze periode en daarmee krijgt de lezer een beeld van hoe het is om met een eetstoornis om te gaan. 

De beschrijvingen van Hille worden afgewisseld met de mailwisseling tussen haar en haar vader, en daarin zit de kracht van dit boek. Om de vele ruzies tussen hen te proberen te verminderen, bedacht Henk dat ze elkaar konden mailen. In deze mails zijn zowel vader als dochter openhartig. Vader stelt vragen om het ontstaan van de eetstoornis bij zijn dochter beter te leren begrijpen en ook bespreken ze samen dingen die fout zijn gegaan, zoals bijvoorbeeld dat Hille haar elektrische fiets tijdens een ritje uitgezet heeft, terwijl ze niet meer mocht sporten. In de mails analyseren ze situaties, maar tonen ze ook openlijk hun gevoelens. Boosheid, teleurstellingen, maar ook blijheid om kleine successen. Het zijn de mails die ervoor zorgen dat het probleem met volle kracht bij de lezer binnenkomt. 

De uitwisseling laat ook heel goed zien dat een eetstoornis niet alleen het probleem is van degene die deze ziekte heeft, maar dat het, vanwege de impact die het op de gezinsleden heeft, een probleem is van het gehele gezin. Ook Hilles ouders trekken het af en toe niet meer, zo legt vader uit: 

‘Wanneer zo’n middag zo snel kapot wordt gemaakt, is het alsof ik een nieuwe raceauto heb gekregen waarop je bent gaan staan. Ik ben ook maar een mens op zoek naar een aardige dag, een mooie vakantie. Ik ben zoveel meer dan een bezorgde vader. En soms is het bij mij ook óp. […] Tegen mezelf zeggen: “Ze is ziek” – of een vergelijkbare tekst – werkt voor geen meter. Ik was kwaad omdat jij mijn autootje kapot hebt gemaakt.’ 

Er wordt tegen benen geschopt (Hille), tegen elkaar geschreeuwd (Hille en vader) en met de “gezonde” eetrepen van Hille gegooid (vader). Maar er wordt ook naar oplossingen gezocht om toch samen te kunnen sporten, Hille wordt aangemoedigd om toch die boterham te eten of dat zangoptreden te doen en er wordt met elkaar geknuffeld. Hongerklop laat zien hoe het hele gezin vecht, met herhaaldelijk vallen en opstaan, om Hilles ziekte te overwinnen en als gezin weer van de mooie dingen in het leven te genieten.