Lezersrecensie
Lucy aan zee
Lucy woont in een appartement in New York op het moment dat de pandemie uitbreekt. Haar ex-man, William, neemt haar mee naar een huis aan zee in Maine.
Het verhaal is deel van de Lucy-reeks, waardoor het soms voortborduurt op eerdere gebeurtenissen. Dit is overigens niet hinderlijk.
Tijdens het lezen wordt duidelijk dat Lucy’s relatie met haar moeder al in een eerder boek aan bod is gekomen. De schrijfster lijkt er wel vanuit te gaan dat de lezer bekend is met de eerdere boeken.
De schrijfstijl van dit boek is opvallend. Het leest deels als een dagboek, deels alsof de schrijfster letterlijk tegen de lezer praat. Soms worden zinnen herhaald of toegelicht ‘wat ik bedoel te zeggen is…’. Zelfs de indeling in paragrafen en hoofdstukken is anders dan bij een andere roman. Daarnaast beschrijft Lucy momenten, ontmoetingen en herinneringen die zij heeft. Deze volgen elkaar haast willekeurig op, waardoor het lastig is een lijn te trekken in wat de schrijfster wil vertellen. Voor mij haalde deze schrijfstijl de vaart eruit en maakte dat ik zoekend was naar waar dit boek over gaat.
In Lucy aan zee komen thema’s aan bod: eenzaamheid, omgaan met een veranderende wereld, relaties. Vooral dit laatste komt veel aan bod. Lucy’s relatie met haar dochters, haar ex-man, haar overleden man en de nieuwe mensen die zij ontmoet in Maine spelen een belangrijke rol. Op sommige momenten is het boek erg beschrijvend, het geeft gesprekken precies weer. Er worden veel details gegeven. Enerzijds maakt dat de personen die voorbij komen veel diepgang hebben, zij hebben duidelijk allemaal hun eigen leven waar Lucy slechts een klein inkijkje in krijgt. Anderzijds zorgt het ervoor dat je als lezer zoekende kunt zijn naar de boodschap, waar gaat het nou echt over? Zijn al deze details nodig? Liever zou ik Lucy’s gedachten en gevoelens erover horen.
Dit boek leest goed als een blog/dagboek. Als verhaal met kop-midden-staart is het minder herkenbaar. Er zijn wel ontwikkelingen, maar geen plot. Je kunt daardoor wel ieder moment een deel lezen en het boek weer een tijdje wegleggen.
Het verhaal is deel van de Lucy-reeks, waardoor het soms voortborduurt op eerdere gebeurtenissen. Dit is overigens niet hinderlijk.
Tijdens het lezen wordt duidelijk dat Lucy’s relatie met haar moeder al in een eerder boek aan bod is gekomen. De schrijfster lijkt er wel vanuit te gaan dat de lezer bekend is met de eerdere boeken.
De schrijfstijl van dit boek is opvallend. Het leest deels als een dagboek, deels alsof de schrijfster letterlijk tegen de lezer praat. Soms worden zinnen herhaald of toegelicht ‘wat ik bedoel te zeggen is…’. Zelfs de indeling in paragrafen en hoofdstukken is anders dan bij een andere roman. Daarnaast beschrijft Lucy momenten, ontmoetingen en herinneringen die zij heeft. Deze volgen elkaar haast willekeurig op, waardoor het lastig is een lijn te trekken in wat de schrijfster wil vertellen. Voor mij haalde deze schrijfstijl de vaart eruit en maakte dat ik zoekend was naar waar dit boek over gaat.
In Lucy aan zee komen thema’s aan bod: eenzaamheid, omgaan met een veranderende wereld, relaties. Vooral dit laatste komt veel aan bod. Lucy’s relatie met haar dochters, haar ex-man, haar overleden man en de nieuwe mensen die zij ontmoet in Maine spelen een belangrijke rol. Op sommige momenten is het boek erg beschrijvend, het geeft gesprekken precies weer. Er worden veel details gegeven. Enerzijds maakt dat de personen die voorbij komen veel diepgang hebben, zij hebben duidelijk allemaal hun eigen leven waar Lucy slechts een klein inkijkje in krijgt. Anderzijds zorgt het ervoor dat je als lezer zoekende kunt zijn naar de boodschap, waar gaat het nou echt over? Zijn al deze details nodig? Liever zou ik Lucy’s gedachten en gevoelens erover horen.
Dit boek leest goed als een blog/dagboek. Als verhaal met kop-midden-staart is het minder herkenbaar. Er zijn wel ontwikkelingen, maar geen plot. Je kunt daardoor wel ieder moment een deel lezen en het boek weer een tijdje wegleggen.
1
Reageer op deze recensie