Ingetogen, sfeervolle roman met mythisch tintje

Het is 24 jaar geleden dat Kai Schweigaard als de nieuwe dominee naar Butangen kwam. Het is al een tijd geleden dat hij Astrid Hekne begraven heeft en ondanks zijn belofte aan haar om voor haar zoon Jehans te zorgen, is die band ruw verbroken. Nadat vrouw Framstad op het door haar voorspelde moment overlijdt, komt er een oude onrust in hem naar boven en gaat hij op zoek naar het tapijt dat door de Hekne zusters gemaakt zou zijn.

Jehans worstelt zich intussen door het zware boerenleven. Tot hij op een dag tijdens de jacht een Engelsman ontmoet waar hij vrijwel meteen een bijzondere band mee voelt. Het is dezelfde aantrekkingskracht als bij de tweelingklokken. Hoe ver ze ook van elkaar vandaan zijn, een absolute scheiding lijkt onmogelijk.

Mytting weet in dit tweede deel van de zusterklokken-trilogie weer een ingetogen maar zeer sfeervol verhaal neer te zetten. De soms hardvochtige werkelijkheid van een bestaan in Butangen rond 1900 wordt afgewisseld met de subtiele mysterieuze krachten van de tweelingklokken. Het oude en het nieuwe zijn met elkaar verweven en dat betekent dat bijgeloof en technologische vooruitgang hand in hand met elkaar gaan. Dat mythologische tintje geeft het extra sfeer en een extra lading mee, zonder dat het verhaal ook maar ergens aan geloofwaardigheid inboet. Het taalgebruik is doordacht en beeldend, waardoor je je als lezer echt in Butangen waant.

Kai Schweigaard kennen we uit het eerste deel, De zusterklokken, en ook in dit deel heeft hij een belangrijke verbindende rol in het verhaal. Door zijn functie als dominee krijgt hij weer nieuwe puzzelstukjes over de Hekne-tweeling boven water. Zijn band met Jehans zorgt er daarnaast voor dat er een lijntje loopt naar de nieuwe Hekne-tweeling. Het voelt daardoor logisch en vloeiend dat er in dit deel een nieuwe generatie aan bod komt. Het wordt daarmee nu echt een familiesaga. Het is uitkijken naar het slotdeel!