Maar goed,

Cornelisse weet weer de vinger op de zere plek te leggen in ons eigen taalgebruik. En wel op een plek waarvan wij zelf nieteens wisten dat die pijn deed. Ze is ook niet bang om zichzelf onder de bus te gooien. Je hoort haar in je hoofd wanneer je op een onbewaakt moment weer eens hèhè zucht na een gemiddeld intensieve bezigheid. De Nederlandse taal blijft een vrij ongrijpbaar begrip als geheel. Dat zie je ook wel aan de aantal grammaticale fouten in de media en voorname in interviews. Wanneer te veel mensen voor te lange tijd iets verkeerd zeggen, dan passen we het met zijn allen gewoon aan. Ik blijf me erover verbazen hoe dynamisch onze taal is en verwonderen over de nieuwe woorden. Het essay werpt licht op een stukje Nederlands dat vaak over het hoofd gezien wordt en raad ik aan alle lezers, schrijvers en sprekers van de ingewikkelde taal in ons kikkerlandje aan.