Ontmoeting op papier

Herman Groenwold (1969) en Martijn Toering (1972) beschrijven de wereld in de tijd dat corona het hevigst heerste. Dat Stilte heerste. Dat de horeca gesloten was, en ze niet meer met een biertje in de hand aan de bar van een café van gedachten konden wisselen. In plaats daarvan ontmoeten ze elkaar in hun brieven, en wisselen van gedichten.

Daar proberen ze samen de stilte te doorgronden. En merken wat er gebeurt als de drukte en het geluid dat wij mensen produceren, wegvalt. Als de industrie stilvalt. Dan ontstaat er ruimte. Ruimte voor echtheid. Voor waar het in het leven daadwerkelijk om gaat. Maar alleen als je ervoor openstaat. Alleen als je daadwerkelijk kijkt, luistert en voelt. Als je aandacht hebt voor de kleine dingen. En voor de natuur die ineens hoogtij viert. Alleen dan ervaar je de wereld zoals ze altijd bedoeld was.

Tegelijkertijd beschrijven de twee vrienden de nieuwe, onbekende wereld ook als iets engs. En is het triestige randje aan de stilstand goed te voelen. Het alleen zijn, de lege agenda, niets te doen. Maar de les die ze hieruit leren, is dat er altijd weer een nieuwe dag komt.
Ook als je iets meemaakt dat je hele leven op z’n kop zet. Ook als alles wat je als vanzelfsprekend zag ineens verdwijnt. Zelfs dan mag je erop vertrouwen: de tijd gaat altijd onverstoord door en brengt vanzelf nieuwe kansen met zich mee. Een geruststellende en waardevolle les; zeker in deze turbulente tijd.

Die vreemde wereld waar we in terecht kwamen, zo zeggen ze, geeft ons de kans om te zien waar we mee bezig zijn: grenzeloze productie, (media)consumptie en vervuiling. De onzin die ons afleidt van de zin. Als je niet opkijkt van je scherm, mis je de stilte en kom je nooit tot de kern. Noch die van jezelf, noch die van het bestaan. Dus in hun briefwisseling nemen ze elkaar mee in hun ontmoetingen met de bomen en de vogels. De lucht die op elk moment van de dag weer een ander kleurenpalet en andere hemellichamen laat zien. En tijdens deze ontmoetingen hebben ze alle tijd om tot die kern te komen. Van zichzelf, en van elkaar. Ze vieren hun overeenkomsten en verschillen. En zo krijgt hun vriendschap een hele nieuwe dimensie. En blikken ze terug op betere tijden. Maar waren die daadwerkelijk beter?

Belangrijke vragen, mooie zachte zinnen en harde eyeopeners. Soms glashelder en soms vragend om een tweede, of derde lezing. En al blijven er ook zinnen over die lastig zijn te doorgronden, de hoofdgedachtes van het gezamenlijke werk blijven overeind. Ze nodigen uit om het te blijven lezen, en - net zoals de vrienden in de natuur, zichzelf en elkaar - steeds iets nieuws te ontdekken.