Suikerdood is een stuiterend spannende misdaadroman die de lezer tot de laatste pagina wakker houdt.

Unni Lindell (Noorwegen, 1957) is een internationaal succesvolle auteur uit Oslo die vooral bekend is vanwege de misdaadromans met inspecteur Cato Isaksen. In eerdere boeken uit de serie was al een rol weggelegd voor de jonge, onberekenbare politievrouw Marian Dahle. In Suikerdood heeft Unni Lindell de uit Zuid-Korea afkomstige Marian een hoofdrol gegeven.
Martin Egge, chef landelijke recherche en voogd van Marian Dahle, wordt aangereden. Voor Marian is het een schok. Martin betekent alles voor haar, ook al is ze niet in staat haar gevoelens te tonen en heeft ze zijn uitnodiging voor het kerstdiner afgeslagen. De schok is nog groter wanneer Martin Egge in het ziekenhuis wordt vermoord. Marian Dahle start tegen de wil van Cato Isaksen haar eigen onderzoek. Martin Egge blijkt er een vriendenkring op na te houden die niet alleen uit onkreukbare personen bestaat. De dochter van een van hen, de 123 kilo zware Kari Helene, heeft altijd geloofd dat zij als kind haar broertje met een kussen heeft verstikt. Wanneer Kari Helenes geheugen na zestien jaar terugkeert en de omstandigheden waaronder de baby is gestorven heel anders lijken te zijn, raakt de geest uit de fles. Marian Dahle duikt in het privé leven van Martin Egge en brengt zichzelf daarmee onwillekeurig in levensgevaar.
Suikerdood is een zeer aantrekkelijke misdaadroman. De eerste twintig pagina’s moet de lezer zich door een woud van namen slaan – ik moest een paar keer naar de achterflaptekst grijpen om te weten wie wie is – , maar daarna heeft Unni Lindell de touwtjes strak in handen en wordt de ontknoping vakkundig tot de laatste pagina uitgesteld. Het verhaal is buitengewoon gecompliceerd maar in het verloop nergens onbegrijpelijk. De opbouw van de plot is meesterlijk. Doordat Unni Lindell voortdurend en snel van vertelperspectief wisselt, wordt de lezer in een achtbaan gesleurd waar hij pas na pagina 344 uit mag stappen. Met de spanning zit het meer dan goed. Dat komt ook door de schrijfstijl die precies is, sober, en die opvalt door rake en verrassende details. De adrenalineachtige schrijfstijl heeft echter ook een nadeel. Doordat de tekst maximaal is gecomprimeerd zijn de dialogen soms onnatuurlijk en een beetje erg kort door de bocht. Ook met de geloofwaardigheid neemt Unni Lindell het niet altijd even nauw. Het plotseling teruggekeerde geheugen van Kari Helene, de sleutel tot alle verwikkelingen, en de wijze waarop Marian Dahle tegen de zin van haar superieur Cato Isaksen politiewerk doet zijn slechts twee voorbeelden.
Het zij de schrijfster vergeven. Suikerdood is een stuiterend spannende misdaadroman die de lezer tot de laatste pagina wakker houdt.