Die angst is universeel

voor iedereen navoelbaar en daarom is Veertien een schot in de roos en zeker niet mijn laatste boek van Dean Koontz.,Dean Koontz (VS, 1945) is een schrijver met een productie van twee, drie boeken per jaar. Alleen al in Nederlandse vertaling zijn bijna zestig boeken verschenen die in ons taalgebied meer dan een miljoen lezers hebben bereikt. In de VS voert Koontz regelmatig de bestsellerlijsten aan, vóór grootheden als King en Grisham. Dean Koontz is dus een grote meneer. Veertien is mijn eerste kennismaking met de auteur en vanaf de eerste pagina was ik verkocht.

Veertien gaat over John Calvino, een politierechercheur, die op veertienjarige leeftijd ternauwernood aan de dood is ontsnapt, toen Alton Turner Blackwood Johns familie op brute wijze had afgeslacht, waarna John de seriemoordenaar wist dood te schieten. Toch komt er aan de moorden geen eind. Het lijkt alsof de geest van Blackwood rondwaart want om de zoveel tijd wordt een familie op identieke wijze uitgemoord. De laatste moorden zijn gepleegd door de jonge Billy Lucas. John bezoekt de jongeman in de gevangenis. Tot zijn verbijstering weet Billy dingen over Johns verleden die alleen van Alton Turner Blackwood afkomstig kunnen zijn. John Calvino is ervan overtuigd dat op de dag dat Zach, zijn oudste zoon, veertien wordt zijn familie zal worden uitgemoord. John neemt onbetaald verlof om zijn vrouw en drie kinderen te beschermen. Het wachten is op de dader. Slaat die inderdaad toe op Zachs veertiende verjaardag, of misschien wel eerder?

Dean Koontz schrijft virtuoos. Van iedere zin spat plezier en vakmanschap af. Door de stijl en door de meesterlijk opgeroepen spanning was ik vanaf de eerste pagina bij de les. Soms moest ik het boek zelfs even terzijde leggen om op adem te komen. In Veertien vermengt Koontz diverse genres: de thriller (met een politieman die met logica de raadsels probeert op te lossen), het genre fantasy (de wijze waarop Johns kinderen die vanwege hun veiligheid het huis niet meer uit mogen naar de wereld kijken en overal geesten en demonen vermoeden), het sprookje (de levensgeschiedenis van Alton Turner Blackwood) en tot slot een flinke portie regelrechte horror. Persoonlijk houd ik niet van horror en ook niet van deuren die zich vanzelf openen en lades die zo maar uit kasten vliegen, maar bij Koontz kon me dat allemaal niet schelen. Deze man schrijft zo geweldig dat je je als lezer alleen maar kunt laten meeslepen.

Veertien had hier en daar wat korter gekund, de plot is voorspelbaar en de karakters zijn niet altijd even geloofwaardig, maar het zijn kritiekpuntjes die in het niet vallen bij de virtuoze stijl waarmee Koontz een belangrijk thema aanroert: de angst dat iemand je familie/geliefden kwaad wil doen. Die angst is universeel, voor iedereen navoelbaar en daarom is Veertien een schot in de roos en zeker niet mijn laatste boek van Dean Koontz.