Daverend als een kudde losgeslagen koeien

Vanaf de eerste regels davert De Beesten over je heen als een losgeslagen kudde Achterhoekse koeien en blijft dat toen tot aan de laatste pagina, het slotakkoord waarin het broeiende onrecht dat de lezer overal tussen, onder en achter de pagina's vond eindelijk aan het licht gekomen is en er iets van berusting, iets van vrede neerdaalt, alsof we hier met een opengetrokken beerput vol spetterend, beeldend en vlammend proza te maken hebben gehad waarvan de kolkende walm langzaam op het gras is neergeslagen en we eindelijk onze schoenen uit durven doen en over de weide naar de beek kunnen lopen, waar het water wellicht dit keer wel de goede kant op stroomt, en de smerige modder van alle nachtelijke strooptochten die achter ons liggen eindelijk tussen onze tenen vandaan kan weken.
Of laat ik het anders zeggen: dit is een gaaf boek. Gaaf omdat je alles ruikt, voelt en ziet wat er gebeurt. Gaaf omdat Isa, die zich vanaf haar criminele familieboerderij helemaal naar de Grote Stad uitstrekt om daar een studie kunstgeschiedenis te gaan doen, omdat die Isa een weergaloos hoofdstuk lang in een of ander krakershol rond doolt, een hallucinante trip langs hardcore-punk bandjes en scène-cliches die mij zowaar weer even zelf in het tijdsgewricht eind jaren 90 begin 00 rond lieten dwalen en de geur van korsterige dreadlocks zich uit lang vergeten krochten op mijn harde schijf losmaakte en zich vermengde met de klanken van Human Alert en Seeing Red die ook nog ergens opgeslagen doch vergeten waren - omdat die Isa dus gewoon een gaaf wijf is, ondanks dat ze het ganse boek naar haar eigen braaksel ruikt en knetterlam en stoned en brak is en ook gaaf omdat alle mensen in dit boek iets échts uitwalmen, alsof je gewoon weet hoe erg hun sokken stinken en met welke gele rooknagel ze gewoon zijn om hun gat te krabben. Smerig dus, vies, maar ook prachtig, zoals de mist het water overspant en door de bomen waast en hoe zelfs de koeien in het Achterhoekse dialect lijken te loeien en de mensen trillen op een plattelandsfrequentie die al het stadse naar een onbestaanbare dimensie duwt - want op het erf van de Kellers vindt het echte leven plaats, daar breek je je nek over een rondslingerende betonpoer en glij je uit over een geschiedenis waarvan je - eenmaal op je rug en starend naar de sterren - plots ziet dat het als een schaduw altijd met je meegereisd heeft, dat er altijd iets weergaloos heeft gestonken hier en dat het de hoogste, hóógste tijd is dat je op z'n Kellers eens orde op zaken gaat stellen.