Molenwieken in een apothekersdynastie

Journalist Leen wordt wakker in een kelder. Zijn moeder blijkt degene die hem gevangen heeft gezet. Alleen als hij het goede antwoord geeft, mag hij eruit.

Op de kaft van 'Moederliefde' prijkt het predicaat 'literaire thriller', een benaming die zowel stuwende spanning als diepgang belooft. En vanaf het begin van Moederliefde is die spanning er, vooral in de vraag: waarom zit Leen daar toch gevangen? Toch is Moederliefde geen verhaal dat bol staat van de plotwendingen en bloedstollende actiescènes, geenszins. Leen zit in de kelder en reflecteert. Hoewel hij soms een ontsnappingspoging doet, zoomen we vooral in op het verhaal dat zich in zijn hoofd afspeelt, een verhaal dat zich diep tot in de familiegeschiedenis uitstrekt en langzamerhand het spanningselement van het 'gevangen zitten' overneemt. Want waar de lezer aan het begin nog meent dat moeder een klap van de molen heeft gehad, blijkt langzaamaan dat in de hele apothekersdynastie de molenwieken hun werk gedaan hebben. Vragen over het verleden beginnen dan meer te stuwen dan het raadsel van Leens gevangenschap en zo cirkelen we traag de diepte in, naar een web van familieverhoudingen, schuldgevoelens en beroerde copingstrategieën, totdat we in de laatste pagina's de sleutels tot al die geheimen aangereikt krijgen.

Een extra laag in het verhaal is de politieke bevlogenheid van Gaath, Leens tante. Femmy ten Cate maakt hier van de mogelijkheid gebruik om achter de regels langs kritische noten te zetten bij links-progressieve bevlogenheid, waarbij ik mij steeds afvroeg hoe haar eigen geschiedenis zich tot deze politieke kleur verhoudt. Hoe bindend kan het kader van idealisme voor iemand zijn? Bijna zo bindend als de Christelijke erfzonde, zou je na het lezen van Moederliefde zeggen, schuldgevoelens en zelfkastijding incluis. Het geeft me te denken: gaan we onze huidige klimaatzorgen ook mythologiseren totdat we na ieder glas melk ons tot boetedoen verplicht voelen, bang voor het alziend oog van Greta Thunberg? Zit hier nog voer in voor een nieuw boek Femmy?

Moederliefde is geschreven in eenvoudige bewoording. Geen daverende volzinnen van anderhalve pagina of 24 karaat metaforen, maar korte zinnen die evenwel heel prettig lezen. Geen moment denk je: 'Wat staat hier nou? Wat zit die schrijver nou te zwetsen?' Persoonlijk zie ik liever iets meer vuurwerk, maar voor stijlvastheid - ook al is het niet in de stijl die ik prefereer - kan ik altijd respect hebben. Het is een boek dat voor iedereen uitstekend leesbaar is, zoals dat waarschijnlijk hoort wanneer je in het genre van de literaire thriller schrijft. Ik heb het met plezier gelezen.