Lezersrecensie
Te oppervlakkig
De Volkskrant noemde het het ‘meest romantische boek van het jaar’, ‘een vurig pleidooi voor een onvoorwaardelijk geloof in de liefde’ en ik heb de recensie (door Bo van Houwelingen) drie keer gelezen om te zien of ik ironie of sarcasme miste.
Misschien heb ik ook wel ironie in de roman gemist in dit verhaal over de digitale liefde tussen een professor en een tja, naaktmodel, zal ik maar zeggen. Bespot Pfeijffer het idee van de liefde, de stereotiepe verhoudingen tussen man en vrouw, omdat de liefde een virtuele liefde is? Nee, het gaat juist wel om echte liefde in de beleving van de professor. Er is geen ironie in de stereotypen, het contrast tussen de twee hoofdpersonen lijkt te moeten bewijzen waarom de professor, die nooit eerder echt liefde had gevoeld, het nu wel voelde.
Dit is natuurlijk voor mij het irritantste element: het contrast tussen de eloquente, wereldvreemde geleerde – onervaren in de liefde maar bij elke sensatie een citaat van de klassieken paraat – en een lieftallig supersexy meisje dat zo sullig is dat ze capre diem schrijft in plaats van carpe diem. Hij wil haar wel wat leren en gooit er bij de eerste kennismaking een mansplainer-mail tegenaan voor zijn eigen ‘divertissement’. De twee karakters zijn zo clichématig dat het ongeloofwaardig is – en beledigend voor zowel boekengeleerden als (jonge) vrouwen.
‘Dat mijn woning een vrouwenhand ontbeerde, was uitsluitend zichtbaar aan de omvang van mijn bibliotheek,’ vertelt hij. Zij schrijft in een mailtje: ‘En hij denkt clever te zijn en zegt daar dat ze hem niet moet lopen fucken. Hij zegt haar dat ze shit gewoon moet nemen zoals die op haar afkomt, wink wink, vat je hem?’ Dat zij zich in zulke taal uitdrukt, vindt hij dan weer ‘amusant, om niet te zeggen bevrijdend’.
En als ik vervolgens het verloop van het verhaal al bij pagina 30 kan voorspellen (waar Sarah vertelt dat ze in een bar in Las Vegas werkt), dan kan de professor in het verhaal dat ook. Ik kan nooit kijken naar boobytrap-programma’s. Je weet dat iemand in de zeik genomen wordt en dat is alleen maar stom. Ik vind het niet grappig en er is ook geen verrassingselement. Dat gevoel had ik bij Peachez. Slapstick.
Misschien heeft Pfeijffer het als zodanig bedoeld? Dat is geen gekke gedachte, als je het beeld alleen al voor je ziet van de professor op het congres dat het hoogtepunt van zijn carrière moet zijn: hier heeft hij zijn driedelig pak ingeruild voor een jeugdige outfit waarin hij naar zijn geliefde zal reizen. Dat is pure slapstick. Ik zie Ross van Friends voor me. Maar weet je, zelfs Ross heeft vrienden, mensen die de reality check met je doen. Die omgeving ontbreekt hier totaal en dat maakt het verhaal, zelfs als slapstick gelezen, te oppervlakkig.
Maar misschien heeft Pfeijffer het bedoeld als ideeënroman, een roman over hoe wij de ideale liefde als een soort godsbeeld projecteren? Een moderne fabel, want laten we eerlijk zijn, Narcissus is ook niet een heel erg round character. Maar ook in een ideeënroman moet ik wel kunnen geloven in het verhaal. En om een verhaal te geloven, moet ik er iets in kunnen herkennen.
Misschien heb ik ook wel ironie in de roman gemist in dit verhaal over de digitale liefde tussen een professor en een tja, naaktmodel, zal ik maar zeggen. Bespot Pfeijffer het idee van de liefde, de stereotiepe verhoudingen tussen man en vrouw, omdat de liefde een virtuele liefde is? Nee, het gaat juist wel om echte liefde in de beleving van de professor. Er is geen ironie in de stereotypen, het contrast tussen de twee hoofdpersonen lijkt te moeten bewijzen waarom de professor, die nooit eerder echt liefde had gevoeld, het nu wel voelde.
Dit is natuurlijk voor mij het irritantste element: het contrast tussen de eloquente, wereldvreemde geleerde – onervaren in de liefde maar bij elke sensatie een citaat van de klassieken paraat – en een lieftallig supersexy meisje dat zo sullig is dat ze capre diem schrijft in plaats van carpe diem. Hij wil haar wel wat leren en gooit er bij de eerste kennismaking een mansplainer-mail tegenaan voor zijn eigen ‘divertissement’. De twee karakters zijn zo clichématig dat het ongeloofwaardig is – en beledigend voor zowel boekengeleerden als (jonge) vrouwen.
‘Dat mijn woning een vrouwenhand ontbeerde, was uitsluitend zichtbaar aan de omvang van mijn bibliotheek,’ vertelt hij. Zij schrijft in een mailtje: ‘En hij denkt clever te zijn en zegt daar dat ze hem niet moet lopen fucken. Hij zegt haar dat ze shit gewoon moet nemen zoals die op haar afkomt, wink wink, vat je hem?’ Dat zij zich in zulke taal uitdrukt, vindt hij dan weer ‘amusant, om niet te zeggen bevrijdend’.
En als ik vervolgens het verloop van het verhaal al bij pagina 30 kan voorspellen (waar Sarah vertelt dat ze in een bar in Las Vegas werkt), dan kan de professor in het verhaal dat ook. Ik kan nooit kijken naar boobytrap-programma’s. Je weet dat iemand in de zeik genomen wordt en dat is alleen maar stom. Ik vind het niet grappig en er is ook geen verrassingselement. Dat gevoel had ik bij Peachez. Slapstick.
Misschien heeft Pfeijffer het als zodanig bedoeld? Dat is geen gekke gedachte, als je het beeld alleen al voor je ziet van de professor op het congres dat het hoogtepunt van zijn carrière moet zijn: hier heeft hij zijn driedelig pak ingeruild voor een jeugdige outfit waarin hij naar zijn geliefde zal reizen. Dat is pure slapstick. Ik zie Ross van Friends voor me. Maar weet je, zelfs Ross heeft vrienden, mensen die de reality check met je doen. Die omgeving ontbreekt hier totaal en dat maakt het verhaal, zelfs als slapstick gelezen, te oppervlakkig.
Maar misschien heeft Pfeijffer het bedoeld als ideeënroman, een roman over hoe wij de ideale liefde als een soort godsbeeld projecteren? Een moderne fabel, want laten we eerlijk zijn, Narcissus is ook niet een heel erg round character. Maar ook in een ideeënroman moet ik wel kunnen geloven in het verhaal. En om een verhaal te geloven, moet ik er iets in kunnen herkennen.
2
Reageer op deze recensie
