Een intens voelbare feelgood!

In November 9 volgen we Fallon die twee jaar eerder een gruwelijke brand heeft overleefd. Overleefd vooral wat leven doet ze niet meer sinds ze voor 30% verminkt is door brandwonden. Emotioneel beleeft ze die dag elke 9 november opnieuw. Totdat ze Benton leert kennen op, jawel, 9 november. Opeens krijgt 9 november een veel lichtere betekenis of toch niet?

Wat een verhaal. Ik werd meegesleurd in de emoties en voelde alles tot het einde van het boek. Ik bleef een beetje achter op de Hoover hype maar begrijp die nu volledig!
Haar schrijfstijl leest makkelijk wat je ook wel voor een feelgood nodig hebt. Mijn favoriete personage was absoluut Benton. Het boek leest vanuit twee perspectieven: Fallon en Ben. Ik ben altijd een beetje huiverig voor mannelijke perspectieven wanneer het geschreven is door een vrouw. Al helemaal na de Midnight Sun flop. Mannen denken dan vrouwelijk en dat staat mij ontzettend tegen maar Colleen Hoover wist Ben zonder problemen als man neer te zetten.
Wanneer je denkt dat het verhaal ten einde loopt weet ze je nog even een deur in je gezicht te slaan met de grootste plottwist ever. Zonder te spoelen uiteraard, maar om nog even te benoemen die plottwist is echt "wauw".
En als kers op de taart vond ik dit geen hele lege feelgood maar leek er nog een diepere laag in het verhaal te zitten. Uiterlijke schoonheid is niet het belangrijkste. Het is het innerlijk wat telt.

Ik was wat van de feelgood afgestapt maar ik denk dat Colleen Hoover mij weer heeft teruggetrokken op de trein. Ze heeft mij zeker enthousiast gemaakt om nog meer van haar boeken te lezen. November 9 krijgt zeker 5 sterren!