De Tijd. Tussen de dagen van Luc Vandromme

Tussen de Dagen is een stevig Big-Boek of zoals ze dat bij Hebban noemen, een Klepper.
De omslag is prettig warm oranje met een soort medaillon, een verweerd medaillon waarop een meisje is afgebeeld. De indruk die het wekt is dat het verleden in het zonnetje wordt gezet.
Maar zoals altijd zijn er meerdere interpretaties mogelijk.

Tussen de Dagen verteld twee verhalen. Een verhaal speelt in Italië in de zestiende eeuw, de eeuw van de Katholieke heerschappij. Misa is hier de spil waarom het verhaal lijkt te draaien, haar vader is een wetenschapper en de wetenschappelijke ontdekkingen bedreigen de pauselijke heerschappij.
Het tweede verhaal betreft Mauro, een hogeschooldocent van Italiaanse afkomst. Mauro is nogal stressgevoelig. Als docent staat hij onder druk van de vraag naar vernieuwing terwijl zijn jeugdtrauma steeds vaker opspeelt en om verwerking vraagt.
Daarnaast is de grote vraag hoe deze twee verhaallijnen bij elkaar gaan komen.

Tussen de Dagen leest prettig. Het heeft een wat dunnere bijna fragiel lettertype wat op de “niet witte” pagina’s erg goed uitkomt. Dat “niet witte” heeft de prettige werking dat de bladzijdes niet schitteren in fel licht. De opzet van de regels is ruim net als de bladspiegel, er is lekker veel lege ruimte. De zinnen zijn afwisselend van lengte maar nergens oeverloos lang en de taal is dagelijkse taal en daarmee goed te verstaan.
Om de tien à twintig bladzijdes spring je naar de andere verhaallijn en per deel van een verhaallijn zijn er ongeveer tien hoofdstukken. Die hoofdstukken zijn dus kort. Dusdanig kort dat je dit boek tussen de dagen leest.
Dit, tussen de dagen doorlezen, wil veel zeggen. Vandromme verteld niet alleen een verhaal hij filosofeert en onderzoekt en weeft de tijd aaneen. Je hebt tijdens het lezen van dit boek soms even een pauze nodig om alles op zijn plek te laten neerdalen.
Zoals hij zelf op de achterflap begint: Hoe hangen heden en toekomst samen? Welke patronen verbinden mensen en gebeurtenissen? Wat is de rol van ‘de tijd’, een ongrijpbaar fenomeen dat we angstvallig willen vastleggen? Dit zijn grote vragen, vragen die je niet of niet zomaar kan beantwoorden, en toch is dit de grote lijn in het boek.
Daarmee zou je denken dat het een zwaar boek is, maar niets is minder waar. Het zet je aan het denken, jazeker maar het laat je ook lachen en soms huilen. Vandromme kan de diverse emoties goed oproepen met zijn verhalende stijl van schrijven en zijn verfijnde en soms vileine humor.
Dan is er nog muziek, zelfs de muziek wisselt met de tijd mee maar uiteindelijk ook door de tijd heen.

Zoals je misschien hebt aangevoeld is Tijd, De Tijd, de grote hoofdrolspeler in dit boek. Hier meer over vertellen zou spoliëren worden. Dus wil je meer weten over dit verhaal, ga het boek lezen, het is aan te raden.

Ik ga met jullie de notitie van Luc Vandromme delen die hij voorin zijn boek heeft geschreven;

Beste Lezer,
Welke 10 dagen mogen volgens
jou geschrapt worden?

Heel veel leesplezier!
Luc.